Drie is beter dan één

26 mei 2018

Ook christenen hebben rare feesten. Zondag is het de feestdag van God: Drievuldigheidszondag. Hoezo drie? Geloven ze dan niet in één God?

Moslims en Joden kijken er met enige argwaan naar: christenen noemen zichzelf monotheïsten, maar ze geloven in God als vader, zoon en geest. En als je een doorsnee christen vraagt om dat uit te leggen, krijg je een mistig verhaal over één God in drie ‘personen’.

Voor mij werd het allemaal glashelder in de tweede klas van de basisschool. De juf stak drie kaarsen aan, plantte ze lichtjes schuin naar elkaar toe in een pot met zand en voilà! De drie vlammetjes werden één. Daar viel niks aan te begrijpen, dat zagen we gewoon met onze eigen ogen. Iets kon zonder problemen tegelijk drie en één zijn. Of is het toch niet zo simpel?

De christelijke god is niet één God die we in drie stukken hebben gehakt. En die we nu met enige moeite bij elkaar proberen te houden. De drievuldigheid gaat juist om iets wezenlijks van God. Net zoals de menswording van Jezus ook iets anders is dan Zeus die zijn handen niet van een mooi mensenmeisje kan houden en bij haar een kind verwekt. Bij christenen gaat de menswording om een God die niet te beroerd is om het hele leven met alles erop en eraan te delen met mensen. En dat is toch wel andere koek.

Zo is de drievuldigheid een manier om uit te drukken dat de christelijke God geen allenige god is, die het allemaal op zijn eentje bedenkt en bestiert. Relatie is een zo onmisbare kant van God dat het een wezenlijk deel uitmaakt van wie hij of zij is. Verder valt daar niets van te snappen, want God gaat sowieso boven ons petje.

Maar misschien kunnen we er wel inspiratie uit halen. Want het is niet te onderschatten, een eeuwigheid doorbrengen met twee vaste kompanen. Bij ons mensen is vijftig jaar met dezelfde partner samenleven al een hele toer. En er lijken best wel wat verschillen: de zoon heeft van het mensenleven geproefd, de geest vliegt overal tussendoor als een wind of een duif, terwijl de vader de rots in de branding is.

De drievuldigheid is geen nieuwe uitvinding. Al in de eerste eeuwen van het christendom werd er druk gediscussieerd over wie God is. Dat kregen ze niet op één concilie rond. Grote groepen christenen met andere ideeën werden verketterd. Wij hebben wel eens de neiging om met onze ogen te rollen als we de ingewikkelde formuleringen lezen die ze toen bedachten. Maar misschien hadden ze toch gelijk om er allemaal zo’n punt van te maken.

Het is belangrijker dan je op het eerste zicht zou denken. Want als een God zich niet te goed voelt om mens te worden, betekent dat dat alle mensen kostbaar zijn, ook voor ons. En als een God in zichzelf een gemeenschap is, betekent dat dat we de wereld alleen beter kunnen maken door samen te horen en te werken. Om maar iets te noemen.

Gun de christenen dus hun drievuldigheidszondag, ook al is het je niet helemaal duidelijk waar het om draait. En laat de Geest maar waaien, waar hij ook wil.