Vasthouden of loslaten?

9 oktober 2007

Ik schreef een stuk voor het jongerenblad ID over ouders… 

Tip
Je ouders kun je niet kiezen. Je moet ze nemen zoals ze zijn. Maar je kunt ze wel een beetje kneden. Hou goed in de gaten wat ze belangrijk vinden en speel daar op in. Schermen ze altijd met verantwoordelijkheid? Laat dan zien dat je goed op tijd kunt thuiskomen van een verjaardagsfuif (en vergeet niet hen dat subtiel onder hun neus te wrijven). Zijn ze bezorgd om je rapport? Sla munt uit goede cijfers om iets te bekomen. Vinden ze het belangrijk dat je sociaal bent? Gebruik dat argument om hen te overtuigen dat je best wat tijd met je vrienden kunt doorbrengen. Veel succes!

Vier soorten ouders
Niet alle ouders stellen zich op dezelfde manier op tegenover hun opgroeiende kinderen. Sommigen behouden krampachtig alle controle en geven hen slechts met mondjesmaat een stukje zelfstandigheid. Anderen laten hun kinderen plots helemaal los en leveren hen over aan de totale vrijheid. Nog anderen proberen het losmakingsproces een beetje te doseren. Ze schatten in wat hun kinderen al aankunnen en wat nog niet en begeleiden hen daarbij. Op basis daarvan zou je vier soorten ouders kunnen onderscheiden.

De coach-ouders
Jelle kan thuis echt vertellen waar hij mee bezig is. Of het tof is in de jeugdbeweging. Welke muziek hij goed vindt. Wat hij van zijn leraars denkt. Als hij op school een probleem heeft met een vak, denken zijn ouders daar mee over na. Ze praten met de vakleerkracht en helpen Jelle als hij bijkomende taken moet maken. Ze benadrukken de sterke kanten van Jelle en hebben er alle vertrouwen in dat hij zal slagen in het leven.

De emo-ouders
De ouders van Myrthe vangen haar heel goed op als ze het moeilijk heeft. Als ze eens een dagje echt geen zin heeft om naar school te gaan, mag ze gewoon thuisblijven. Tegenvallende resultaten zijn volgens hen altijd de schuld van de leraar. Ze geven Myrthe nooit op haar kop, want daar kan ze volgens hen echt niet tegen. ‘Myrthe is zo gevoelig’, zegt haar moeder. Myrthe krijgt van haar ouders meestal haar zin, omdat ze haar zo graag gelukkig zien.

De afstandsouders
De ouders van Sven zijn min of meer ontgoocheld in hun zoon. Sven bakt er op school niet veel van en ook voor de rest hangt hij maar wat rond en doet weinig creatiefs. ‘Hij gooit er met zijn pet naar’, zegt zijn vader. ‘Het is zijn leven, hij moet het zelf maar weten!’ Zijn ouders hebben geen zin in lange en zware discussies met Sven over zijn houding. Hij moet het zelf maar uitzoeken!

De showroom-ouders
Celina zit in de zwaarste afdeling op school, ook al is ze niet zo’n kei in wiskunde. Maar haar ouders vinden dat ze daar thuishoort. Dan moet ze maar gewoon wat harder werken. Hoe kan ze het anders later maken aan de universiteit? Ook buiten school moet Celina presteren: ze volgt pianoles en tekenles. Liefst zien haar ouders haar in alles uitblinken. Als dat niet lukt, zijn ze boos. ‘Je krijgt van ons alle kansen, waarom zet je je toch niet wat meer in?’ zegt haar moeder. Tegenover vrienden en familieleden pronken ze graag met wat Celina allemaal presteert.