Troost op het kerkhof
6 november 2007
Rebekka en ik zijn met een reportage over ons troostboek op de ROB (regionale tv) geweest. We vertelden over het boek terwijl we wandelden over begraafplaats Diestseveld. Zo’n mooie plek, met grote graftuinen en wandelpaden en een vijver en een hartvormige kinderbegraafplaats. Het hoeft nog niet meteen, maar ooit wil ik daar graag liggen. Er is nog veel plaats, dus dat moet lukken. Er zijn nu veel interviews over het boek: met het blad van CM-ziekenzorg, met Kerk en Leven. Vaak vragen ze: ‘Was er een concrete aanleiding om over dit thema te schrijven? Hadden jullie zelf net zoiets meegemaakt?’ Nee, niet echt. Maar telkens als we in een klas komen, van welke leeftijd ook, hoorden we kinderen en jongeren vertellen over hun verdriet over een dood zusje, een gemiste papa, een zieke oma, een zoekgeraakte kat. Pijn zit overal; er is geen klas in Vlaanderen waar het niet voorkomt. Meer reden heb je toch niet nodig? Ook over geluk hebben we veel mooie dingen gehoord. Want als je goed weet waaruit je geluk bestaat, spring je er behoedzaam mee om. En voor wie pijn heeft, kan een kleine troost veel betekenen.
