Manna – Een God die roept

11 oktober 2023

Samen met God opnieuw beginnen.

Sara was al een paar jaar met Abraham getrouwd, toen hij op een avond heel lang wegbleef. Voor ze gingen slapen, ging hij altijd nog even langs de dieren, om te kijken of alles in orde was. Maar dat duurde nooit zo lang. De laatste weken was Abraham erg onrustig. Hij was kortaf tegen de mannen. Als hij de dieren verzorgde, leek het soms alsof hij door hen heen keek. Sara had gezien hoe hij in de verte staarde vanaf de laatste heuvel. Het land waarin ze rondtrokken leek voor hem opeens niet groot genoeg meer. 

Sara kroop onder de dekens uit, trok haar sandalen aan en sloeg een sjaal om. Buiten de tent was het koud. Het was een heldere nacht. De sterren flonkerden aan de hemel. Ze liep om de tent heen naar de kleine heuvel. Daar was Abraham. Hij stond roerloos in het donker met zijn armen stijf langs zijn lijf. Toen Sara dichterbij kwam, draaide hij zich om. Zijn ogen schitterden.

‘Sara!’ zei hij. ‘Ik weet wat we moeten doen. We gaan weg uit dit land en we gaan op zoek naar een land waar we opnieuw kunnen beginnen.’

Sara zei niets. Ze dacht aan het eindeloze inpakken van voedsel en kleren en huisraad. Aan de gevaren van het trekken door onbekende streken. Aan de familieleden en vriendinnen die ze zou moeten achterlaten. Maar ze voelde dat het geen zin had om te proberen haar man op andere gedachten te brengen.

Abraham sloeg een arm om haar heen en wees omhoog. ‘Er is een God, die mij roept. Een God die met ons meegaat. Hij zal ons de weg wijzen. We worden het begin van een nieuw volk, Sara!’

Sara legde met een vlug gebaar haar hand op zijn mond. Dat mocht hij niet zeggen. Al zo lang wachtten ze op een baby, maar Sara raakte maar niet in verwachting. ‘Daarvoor zul je aan één God niet genoeg hebben’, zei ze bitter.

Abraham aaide over Sara’s wang. ‘In dat nieuwe land wordt alles anders, Sara’, zei hij. ‘Je moet het durven geloven. Mijn God blijft bij ons. Hij wil dat wij het goed hebben. En dat wij leven met een open hart.’ Hij wees met zijn hand naar de sterrenhemel. ‘Misschien krijgen we zoveel nakomelingen als er sterren in de lucht staan! Zou dat niet geweldig zijn?’ Hij kuste haar.

Misschien was het waar. Misschien was de God van Abraham sterk genoeg om dat allemaal te laten gebeuren. Sara wilde dat ze het kon geloven.

Naar Genesis 12, 1-9

Uit: Hosanna. Kinderbijbel met meer dan 150 verhalen (Kolet Janssen, ill. Roel Ottow, Van In, 2013) pag. 10.

Denkvraag

Kijk eens naar een heldere sterrenhemel. Wat voel je dan? Wat denk je dan?

Doe-tip

Speel ‘Sara en Abraham gaan op reis en ze nemen mee …’. Elke speler vult iets aan wat Sara en Abraham nodig hebben onderweg of in hun nieuwe land. Je herhaalt telkens alles wat al genoemd is in de juiste volgorde en vult aan met nog een stuk bagage. Als je je niet meer herinnert wat al gezegd is, ben je af. Wie het langst volhoudt, is de winnaar.

Gebed

Lieve God,

Abraham wist niet waaraan hij precies begon
toen hij wegtrok uit zijn land.
Hij geloofde dat jij hem niet in de steek zou laten.
Blijf ook altijd bij ons
en leer ons leven met een open hart,

zoals Abraham.
Amen.