Absurd

26 maart 2024

Geen enkel volk is zo sterk in absurdisme als wij Belgen. Regelmatig krijg je daarvan gratis staaltjes te zien of te horen.

Onlangs moesten we even wachten in een lokaaltje van een museum voor het begin van de rondleiding. Een man daar was nogal luidruchtig in gesprek met iemand anders, en een museummedewerkster kwam vriendelijk vragen of het wat stiller kon – er was namelijk een rondleiding bezig vlakbij.

De man vroeg goedgemutst uitleg en telkens als de museummevrouw het woord tot hem richtte, hield hij een hand achter zijn oor. Alsof hij haar niet kon verstaan. De vrouw trapte er met twee voeten in en begon haar verzoek steeds luider te formuleren. Tot de man haar er lachend op wees dat zíj́ het juist was die lawaai maakte. Alle omstaanders schoten in de lach.

Zo hoorde ik een poosje geleden op het radiojournaal ook over een paar gevangenen die een medegevangene dagenlang ernstig mishandeld hadden. Ze werden aangehouden, zo wist de nieuwslezer ons te melden. Niemand knipperde zelfs met zijn ogen bij dit eigenaardige bericht.

Een gevangene aanhouden klinkt als het knock out slaan van een volledig verdoofde en bewusteloze man. Of als het slachten van een te taaie biefstuk. Het doet me denken aan het gebruik – lang geleden – om het lijk van zelfmoordenaars als extra straf door de straten te slepen. Dood of niet, ze moesten nog een straf krijgen, was de gedachte.

Ik neem aan dat de gevangenen die ver over de schreef waren gegaan, ook een extra veroordeling en straf zullen krijgen. Maar een beetje uitleg daarbij was wel op zijn plaats geweest.

Anders krijg ik het gevoel dat ik ook heb als mensen lopen op de roltrap. Of karaoke zingen. Als de dingen die al gebeuren of gebeurd zijn, toch nog eens worden overgedaan. Zin of geen zin, het moet nu eenmaal gebeuren.

Het leven is al gek genoeg. Wat absurdisme kan er ook nog wel bij.

(Photo by Thomas Park on Unsplash)