Doodgaan in de winter
28 januari 2025
Januari is al enkele jaren voor ons niet meer de maand van het nieuwe begin, maar eerder een maand van afscheid. Heel wat mensen die we kennen, sterven graag in de winter.
28 januari 2025
Januari is al enkele jaren voor ons niet meer de maand van het nieuwe begin, maar eerder een maand van afscheid. Heel wat mensen die we kennen, sterven graag in de winter.
23 januari 2025
Hoe ouder ik word, hoe vaker er uitdrukkingen van heel lang geleden weer in mijn hoofd opduiken.
12 december 2024
‘Met die schoenen loop ik de wereld uit’, zei mijn moeder vroeger over een paar bijzonder gemakkelijk zittende schoenen. Het waren de schoenen die ze aantrok als ze naar de markt ging of op uitstap met Femma, dat toen nog de Vrouwengilde heette.
19 november 2024
Overal in Vlaanderen wordt er deze week voorgelezen: op school, in de bib, in buurtcentra en natuurlijk ook gewoon thuis. Want het is voorleesweek en dan mogen kinderen wegdromen of meeleven met wat ze zomaar in hun oren krijgen gestrooid.
5 november 2024
Op zondagnamiddag deden mijn ouders na het eten eerst een dutje, met op de achtergrond Belcantomuziek op de radio. Dan dronken ze koffie met een stuk Limburgse vlaai en daarna maakten we met het hele gezin een wandeling in de buurt.
3 november 2024
Herinner je je nog dat je heel vroeger, als kind, op een druk en gezellig familiefeest was? Dat je urenlang volop meevierde, speelde en lachte. Dat het dan avond werd en dat opeens de vermoeidheid toesloeg.
4 oktober 2024
Op 30 september sturen mijn nicht en ik elk jaar een appje naar elkaar. Want op die dag was onze oma jarig.
17 juli 2024
Het is weer die tijd van het jaar en bovendien heb ik een kleindochter die nu ongeveer zo oud is als haar mama toen: twee en half.
25 juni 2024
Op een dag in de zomervakantie toen ik een jaar of tien was, nam ik mijn moeder mee naar het zwembad.
28 mei 2024
Onlangs at ik nog eens radijsjes, op een boterham met zachte kaas. Dat was lang geleden. Het bracht me terug naar mijn kinderjaren, waar ik naast mijn vader aan tafel in de lente vaak zo’n kleurige boterham at, net als hij.
21 maart 2024
Soms denk ik er weleens over na wat er na mijn dood nog van mij zal overblijven. Een paar ouderwetse boeken misschien. Een foto ergens in een lade.
14 november 2023
Vele jaren geleden legde ik samen met mijn vader een herbarium aan. Met de primitieve middelen van de jaren zestig: zonder internet en zonder naslagwerken met kleurenplaatjes. Maar met veel inventiviteit en persoonlijke inslag.
31 oktober 2023
Elk kind heeft weleens een periode dat het aan zichzelf knabbelt. Het bijt op zijn nagels of knaagt aan de randjes van zijn vingers.
19 september 2023
Over een tijdje gaan we voor het eerst op bezoek bij onze pleegzoon en zijn vrouw in Australië. Terwijl we al skypend voorbereidingen treffen voor de reis, vertelt hij over de hoge UV-factor daar en hoe we ons met hoedjes en zonnemelk daartegen moeten beschermen.
17 augustus 2023
Wat roept het woordje ‘krijt’ bij u op? Voor velen van ons zal het een klaslokaal zijn met die typische sfeer van half ingedommeld zijn en tegelijk alert voor wat er kan gebeuren.
15 augustus 2023
Heel vaak lees je in een interview met een beroemdheid of in een biografie van iemand die iets groots heeft bereikt, dat hij al van kindsbeen af bezig was met waar hij later in zou uitblinken.
26 juli 2023
Nat worden in de regen is niet meer van deze tijd. Als je bij wisselvallig weer aan een wandeling begint, check je haast automatisch even de buienradar.
27 juni 2023
Vijftig jaar na ons afstuderen van de Hasseltse middelbare school ontmoeten we elkaar opnieuw in de idyllische tuin van het Griekse restaurant ‘Enigma’.
25 april 2023
Als dochter van een notarisklerk ben ik met een reeks van vreemde begrippen opgegroeid. Woorden waarvan ik de impact niet snapte, maar die een gewichtige bijklank hadden die me meteen in de ban had. Erflater, onroerend goed, akte, kadaster, boedelscheiding, het leken wel toverwoorden.
18 april 2023
Niemand herkent mijn verhaal, maar toch zweer ik dat het klopt. Lang geleden had ik een Gagarin-muts.
13 april 2023
Zoveel wonderlijke dingen zijn er in Londen. De stem in de metro die altijd hetzelfde zinnetje zegt. De auto’s en fietsers die van links komen, ook als ze de hoek omgaan.
4 april 2023
Dit jaar is het precies vijftig jaar geleden dat onze middelbare schoolklas – retorica 1973 van de Blauwe Nonnen in Hasselt – afstudeerde.
28 maart 2023
Vóór mij uit op de stoep lopen drie tienermeisjes. Ze praten druk met elkaar en schieten opeens in de lach.
22 november 2022
Ooit kreeg ik het van mijn moeder: een lichtblauw haarborsteltje met de zachtste haartjes die er bestaan. Het was het haarborsteltje dat ze gebruikt had om mijn prille babyhaartjes en die van mijn broer te kammen.
20 oktober 2022
Mijn vader was een zachtaardig mens. Hij verloor zelden of nooit zijn geduld. Toch vertelde hij mij herhaaldelijk een vreemd verhaal.
18 oktober 2022
Lang heb ik gedacht dat het nog zou komen. Dat je er wat ouder voor moest worden. Dat je wat meer levenservaring moest vergaren. En dat het dan opeens in je vingers zou zitten.
20 september 2022
In het eerste leerjaar zat ik in de klas bij een meisje dat er vast van overtuigd was dat haar naam ‘Zus’ was. Een jongen van een jaar ouder uit hetzelfde gezin zat in de jongensschool en hij heette ‘Broer’.
6 september 2022
Mijn vader en mijn kleindochter hebben elkaar nooit gekend en toch hebben ze iets gemeen: de ‘tour de propriétaire’.
30 augustus 2022
Ik zwem alleen als ik op vakantie ben. In het warme zuiden is het fijn om na een uitstapje het oververhitte lijf onder te dompelen in het water van het zwembadje en daarna dapper een reeks baantjes te trekken.
25 augustus 2022
Vaak als ik een knoop aannaai of een losgekomen naadje vastmaak, moet ik denken aan iets van heel lang geleden. Ik zat in het tweede of derde leerjaar en we leerden hoe we moesten beginnen aan een rij siersteken op wat later een turnzak zou worden.
7 juli 2022
Wij erfden lang geleden een grote kast van mijn schoonouders. Een kast met bovenaan planken en onderaan lades van klein naar groot. Hij stond bij hen in de woonkamer.
23 juni 2022
Ik leef in een wereld van geuren. Van de vanillegeur van een kaars kan ik echt genieten, net als van het kokosaroma van een shampoo of van een wolk van kamperfoelie in de avonduren.
21 juni 2022
Ik herinner me nog haarscherp hoe ik in het tweede leerjaar door de mand viel met een woord dat niemand kende.
31 mei 2022
Een kind leeft al maandenlang voordat het zichtbaar is. Het schommelt en dommelt, het draait en het graait, het sabbelt en slaapt in de groeiende buik van zijn mama.
19 mei 2022
‘Wie wat bewaart, die heeft wat’, is een wijsheid die mijn Nederlandse man regelmatig te berde brengt. Ja, denk ik, door het leven wijs geworden: in elk geval een heleboel rommel.
5 mei 2022
Telkens als ik pas na twee dagen mijn haren was onder de douche, overvalt me de geur van geplukte kip. Het is een oude jeugdherinnering.
3 mei 2022
Ik weet nog exact op welk moment het is misgelopen tussen mij en de wiskunde. Het was in het derde jaar middelbaar.
31 maart 2022
Mijn dochter zingt liedjes als de baby huilt. Ze gebruikt ons familie-exemplaar van ‘Rijmpjes en versjes uit de oude doos’.
10 februari 2022
In mijn kinderjaren stond er bij ons thuis in de kast altijd een pot zelfgemaakte ‘gelei’.
8 februari 2022
In de jaren zestig lagen er bij ons thuis in de keukenla zes plastieken lepeltjes.
11 januari 2022
‘Een zaadje is in een kuiltje gevallen. De wind dekt het toe.’ Herkent iemand nog dit beginzinnetje? Dan weet ik meteen twee dingen uit je verleden.
6 januari 2022
Op een ochtend lagen er dekentjes van sneeuw op de daken in ons vakantiepark in de Ardennen. En ook reepjes sneeuw op de bovenkant van de hagen en de verdoken stukjes van het gras. ‘Sneeuw!’ riep ik spontaan uit.
16 december 2021
Van kindsbeen af ben ik vertrouwd met oude ambachten. Wat wil je als je ouderlijk huis op een boogscheut van Bokrijk ligt?
9 december 2021
Ik volg een workshop ‘vrij borduren’ samen met een vijftal andere vrouwen. Op één andere deelneemster na ben ik de enige die nog handwerkles kreeg op school.
7 december 2021
Er is iets dat piept op straat. Een of andere machine bij de verbouwing van enkele huizen verderop. Een dun en schril piepgeluidje met min of meer regelmatige tussenpozen. Ik kijk verrast op.
25 november 2021
De laatste oom van mijn man is gestorven. Ome Jos werd achtennegentig. Op het afscheidskaartje staat een merkwaardige tekst. Een soort citaat van de overledene.
18 november 2021
Lang geleden koesterde mijn schoonmoeder, nog voordat ze mijn schoonmoeder werd, een oleander in een pot.
15 september 2021
Op straat kruis ik regelmatig fietsers of voetgangers met een ingetogen, mysterieuze glimlach op de lippen. In zichzelf gekeerd en met de blik in de verte zien ze er schaamteloos gelukkig uit.
20 juli 2021
Onlangs bezochten mijn man en zijn broer een stadje waar ze bijna vijftig jaar geleden als kinderen met hun gezin op vakantie waren geweest.
16 juli 2021
Mijn vader en ik werkten samen jarenlang aan een herbarium. De vlinderbloemigen, de napjesdragers, de lipbloemigen, ze hadden voor ons geen geheimen.
7 juli 2021
De familiereünie viel letterlijk in het water: de regen viel met bakken uit de lucht. De geplande wandeling door het bos waar de stamouders destijds hun dagelijks middagtochtje maakten, kon niet doorgaan.
27 juni 2021
Vorige week kwam ik op een van mijn weinige echte werkuitstappen van dit schooljaar toevallig door het dorp waar mijn vader vandaan kwam: Opitter.
22 juni 2021
Zeg me waaraan je denkt bij het woord ‘juni’ en ik zeg je wie je bent.
13 juni 2021
Heel veel dingen doen mij denken aan mijn vader. Maar in deze tijd van het jaar, met de vele uren zonneschijn die de dagen ons nu brengen, zie ik vaak de oren van mijn vader voor mij.
8 juni 2021
Wie de laatste dagen door de velden fietst of door straten met tuinen wandelt, raakt niet uitgekeken op de bloemenpracht. Na de koude meimaand is de natuur ontploft.
12 mei 2021
Als kind dacht ik jarenlang dat Jezus met Hemelvaart met een stoomboot de lucht in was gegaan.
11 mei 2021
17 jaar was ik. Ik paste een ribfluwelen jeans, met mijn moeder buiten voor het gordijn van het pashokje.
4 mei 2021
Schoonmoedergrapjes zijn zo oud als de wereld, of toch bijna. Meestal zijn ze zo grof dat je er toch om moet lachen, meer om de durf van de verteller dan om de clou.
2 mei 2021
Als ik aan de meimaand-Mariamaand denk, zie ik mezelf altijd weer huppelen. Want toen ik klein was trokken we elke avond van mei met de buren naar het kapelletje aan de oude lindeboom bij het begin van onze straat.
20 april 2021
Ergens tegen het einde van de middelbare school hadden wij een leraar Nederlands die onze spreekvaardigheid wilde aanzwengelen.
13 april 2021
Een van de weinige keren dat ik in mijn leven ooit openlijk bedrog heb gepleegd, was naar aanleiding van een spreekbeurt.
18 maart 2021
Mijn ouders spraken misprijzend over mensen die in hun ogen ‘opscheppers’ waren.
19 februari 2021
Voor de tweede keer zijn de Pokemonkaarten van kleinzoon uit zijn boekentas gepikt.
16 februari 2021
Toen ik zo oud was als mijn kleinzoon nu, kregen wij elke week een paar uur les in ‘schoonschrift’.
21 januari 2021
In mijn middelbareschooltijd zat ik jarenlang met dezelfde meisjes in de klas. Dag in, dag uit. Na verloop van tijd wist ik met mijn ogen dicht hoe ze reageerden.
17 januari 2021
Een poos geleden bezochten we Eindhoven, de plek waar mijn man opgroeide. Bij het binnenrijden van de stad doemde er een grote kerk op.
29 december 2020
Mijn Russische schoonzus vertelde dat ze haar hele jeugd lang overstelpt werd met verhalen over de berk. Altijd werd hij voorgesteld als een magische boom met wonderlijke krachten.
24 november 2020
Er staat een stelling voor ons huis en er gaat een liftje op en neer. Onze oude dakpannen, nog van voor de tweede wereldoorlog, reizen omlaag.
12 november 2020
Heel vroeger speelde ik met mijn buurmeisjes op lange zomeravonden ‘kwakkiejellabal’.
1 oktober 2020
De beste herinneringen die ik aan mijn vader heb, zijn van toen we samen een herbarium aanlegden. Jarenlang waren we daarmee bezig. Op elke wandeling speurden we vooral naar de struiken en de plantjes in de berm, tot wanhoop van mijn moeder.
29 september 2020
Naar aanleiding van een artikel over de 100ste verjaardag van het tijdschrift Zonneland, herinnerde ik me opeens hoe ik als kind gefascineerd was door een reclame in dat blad die me tot op vandaag is bijgebleven. Het was een reclame voor Signal-tandpasta, met de kenmerkende rode carrouselstrepen.
11 augustus 2020
Je kinderen worden volwassen en gaan elk hun eigen weg en dat is goed zo. Maar toch blijven ze altijd ook heel dichtbij.
24 juli 2020
‘Wie wat bewaart, die heeft wat!’ zo klonk de leuze van mijn schoonouders en ouders.
14 juli 2020
Opeens stop ik midden in mijn betoog. Ik zie de geamuseerde gezichten van de anderen. Ze zijn zo oud als mijn kinderen, besef ik opeens. Wat ik vertel, klinkt als je reinste Bokrijk voor hen.
25 juni 2020
Van sommige woorden die je als kind hoort, begrijp je pas veel later de betekenis. Zo zei mijn vader af en toe dat hij ‘de mismoed in de buik’ had.
18 juni 2020
Ik herinner me nog levendig een scène van meer dan vijftig jaar geleden. Ik was bijna twaalf en zat op een avond aan de keukentafel met mijn moeder.
30 april 2020
In ons hoge, smalle stadshuis hebben wij een trap die helemaal naar de derde verdieping loopt. Langs de muren daarnaartoe hangen we al jaren foto’s van onze kinderen, onze ouders en onszelf.
10 april 2020
Iets meer dan twee jaar geleden stierf mijn vader. Enkele maanden voor zijn dood werd hij opgenomen in het ziekenhuis.
6 maart 2020
Een paar jaar geleden, toen mijn ouders beiden al in de tachtig waren, zag ik het al aankomen: ‘Als jullie er niet meer zijn, gaat er niemand nog aan mijn naamdag denken!’
26 februari 2020
Het is vandaag een toepasselijke dag om over As te schrijven. Aswoensdag is de dag waarop wij vroeger – toen de dieren nog spraken en er nog geen krokusvakantie bestond – naar de kerk gingen en een zwart askruisje op ons voorhoofd kregen.
23 februari 2020
Gebouwen, gebruiksvoorwerpen en zelfs gereedschappen van vroeger hebben vaak mooie, kleine versieringen. Die hebben geen enkel nut. Je ziet eraan dat de voorwerpen met liefde gemaakt zijn. Dat iemand er zijn hart en de kunst van zijn handen in heeft gelegd.
21 februari 2020
De parochie en de school van mijn kinderjaren droeg de naam ‘Onze-Lieve-Vrouw der Armen’. Daar hoorde een groot wit beeld bij van een ingetogen biddende Maria met een lichtblauwe sluier om haar middel geknoopt.
19 februari 2020
Niemand zei iets, niemand deed iets, niemand wilde iets zien van wat er aan de hand was. Zelfs toen ze vele jaren later door de straat van haar kinderjaren liep, was ze nog boos op die buurvrouwen van toen.
8 januari 2020
Mijn voornaam is op een aparte wijze gespeld, met dank aan mijn vader die een grote fan was van dichter Paul Van Ostaijen en zijn fonetische spelwijze.
19 december 2019
Ik schuifel achter mijn moeder aan door de kerstmarkt in het woonzorgcentrum. Het is er druk en al die rollators en rolstoelen blokkeren regelmatig de gangen tussen de kraampjes.
29 november 2019
‘Mijn tanden staan los!’ roept kleinzoon al van ver als hij op woensdagmiddag binnenkomt. Niet meteen een uitspraak waarbij ik zo’n enthousiast gezicht zou trekken als een van mijn vriendinnen het zou zeggen.
11 november 2019
Kleinzoon en ik zitten verwoed te kaarten. Ik verlies het ene spelletje na het andere. Ik kondig aan dat ik straks heel hard ga huilen als ik geen enkel spelletje win. Kleinzoon lacht, want hij weet wel beter. Maar het zet hem wel aan het denken.
4 november 2019
Gisteren liepen we voor het eerst sinds vele jaren rond in de geboortestad van mijn man. Het winkelcentrum was haast onherkenbaar veranderd op enkele oude panden na.
2 oktober 2019
Op 30 september was het de verjaardag van mijn oma. Ze is gestorven in 1977, vlak na Nieuwjaar. Een half jaar eerder was ze nog fier en met een onberispelijk kapsel aanwezig op ons trouwfeest.
30 september 2019
Soms zou ik wel eens willen weten wat mensen allemaal in hun jaszakken hebben zitten. En dan bedoel ik niet de normale gebruiksvoorwerpen zoals een sleutel, een gsm of een zakdoek, maar de dingetjes die er altijd in achterblijven zonder dat ze een duidelijke functie hebben.
13 september 2019
Lang geleden had ik tot mijn grote vreugde een abonnement op Zonneland. Ik las daar elke letter in en kan er me nog hele teksten van voor de geest halen. Een van de verhalen die ik nooit ben vergeten, is dat van de prinses die op zoek was naar de ideale vrucht.
30 augustus 2019
Ik weet niet of het een kwestie van geur of van licht is. Maar iedereen herkent het. Op een ochtend kom je buiten en dan weet je het opeens: de zomer loopt op zijn einde, het ruikt naar het begin van het nieuwe schooljaar, er hangt iets van herfst in de lucht.
7 juli 2019
Heeft u een religieus voorwerp in huis met een verhaal? Die vraag stelde museum PARCUM uit Leuven onlangs aan het brede publiek.
26 juni 2019
Er zijn van die geluiden die je een leven lang bijblijven. Langs het huis van mijn ouders liep een grindpad. Iedereen die te voet, met de fiets of met de auto op bezoek kwam, moest over dat pad naar de achterdeur.
20 juni 2019
Erfelijkheid is een raar ding. Naast prettige eigenschappen geef je soms ook heel vervelende trekjes door.
24 mei 2019
Eens om de zoveel maanden verraste mijn vader me op zondagochtend met de mededeling dat het die dag ‘tienkamp’ was.
20 maart 2019
Het is jeugdboekenmaand, dus ik doorkruis per trein het Vlaamse land om aan kinderen in alle maten en soorten uit te leggen hoe je dat doet, een verhaal schrijven. We hebben het over personages en plots, over schrijven en schrappen, over verschillende soorten eindes. Maar de vraag die hen het meest intrigeert, is waar ik […]
11 maart 2019
Om iets goed te beschrijven heb je soms meerdere zintuigen tegelijk nodig. Dat weet elke schrijver. Maar ook in ons dagelijks taalgebruik schakelen we regelmatig het ene zintuig in als het andere tekort schiet.
5 maart 2019
Vandaag is het Vette Dinsdag. In de stad waar ik vandaan kom, is er dan jaarmarkt. Mijn ouders namen mij daar elk jaar mee naartoe en dan kochten we ‘spekken’, roos-witte marshmellowachtige snoepjes die in mijn huidige stad ‘maskesvlees’ genoemd worden. Niet echt #MeToo-proef, die omschrijving, maar daar stoort niemand zich aan.
22 februari 2019
Mijn vader was een stille man. Altijd rustig en teruggetrokken. Buren, familieleden en kennissen kenden hem als de zwijgend glimlachende echtgenoot, die met een kwinkslag een einde maakte aan de oeverloze verhalen van mijn moeder.
12 februari 2019
‘Mijn vader kocht pas een auto, tweedehands, toen ik al twaalf was’, vertelt een vriend. ‘Wij moesten onze schoenen uitdoen als we instapten. Als je ziet hoe mijn kleinkinderen nu over de zetels klimmen…’
7 februari 2019
‘Weet je nog dat we hier vorige keer dat voetbalspelletje hebben gevonden?’ vraag ik mijn kleinzoon in de kringwinkel. Hij kijkt me fronsend aan. ‘Ja,’ zegt hij een volle minuut later, ‘ik heb even in mijn hersens gekeken en nu weet ik het weer.’
29 januari 2019
De dochter van een vriendin wordt acht. Deze verjaardag vindt ze extra leuk, want acht is haar lievelingsgetal. De weemoed slaat als een golf over me heen. Waar is de tijd dat ik een lievelingsgetal had?
18 december 2018
18 december 1955. ‘Kolet krijgt haar eerste schoentjes’, lees ik in het notitieboek van mijn vader, dat we na zijn dood vonden.
11 december 2018
Mijn vader hield van behangen. In een vaste regelmaat nam hij één voor één alle kamers van ons huis onder handen. Ik mocht meehelpen.
12 november 2018
Ik zat in het tweede leerjaar. Onze jonge juf, in mijn ogen natuurlijk al lang en breed volwassen en dus behorend tot een andere mensensoort, gaf ons de opdracht om een opstel te schrijven. Met als titel: ‘Mijn juf’.
11 november 2018
Mijn hele kinderleven lang kreeg ik te horen dat ik niet zo langzaam moest zijn. Met stappen, met opruimen, met bonen of bosbessen plukken en vooral met eten. Ik at zo langzaam dat ik er in de buurt zelfs een bijnaam voor kreeg: die van elk uur een lepel.
6 november 2018
Mensen denken meestal dat hun geheugen in hun hoofd zit, in hun hersenen. Wie ben ik om dat te betwijfelen? Maar de rest van mijn lichaam heeft zijn eigen geheugen.
31 oktober 2018
Het wordt weer druk op het kerkhof deze week. Eerst om te schrobben en te poetsen, dan om bloemen te zetten bij onze lieve doden. Sommigen liggen er al jaren, anderen nog maar pas.