Bestaat de duivel?
10 oktober 2019
Ik heb jarenlang niet geloofd in het bestaan van de duivel. Ik legde het aan mijn leerlingen uit als een symbolische voorstelling van de kwade krachten in de wereld. Dat die er zijn, kan niemand ontkennen. Maar om daar nu meteen een gehoornde figuur met bokkenpootjes bij te verzinnen, dat hoefde voor mij niet.
Maar de laatste tijd begin ik te denken dat het met duivels misschien net zo is als met engelen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat die wel degelijk bestaan. Alleen zien ze er niet uit zoals op de schilderijen, met prachtige maar zeer onhandige vleugels die ergens aan hun schouderblad ontspringen. Of als peuters met een veel te hoog BMI die tegen het plafond plakken.
Nee, engelen zijn heel gewone, bekende en onbekende mensen, die heel even het licht laten doorbreken als het donker alles dreigt te overspoelen. Door wat ze doen of wat ze zeggen. Het zijn ook niet altijd dezelfde mensen die voor engel spelen. Maar we herkennen ze allemaal. Als ze iets hoopvols of relativerends zeggen, als ze iets kleins doen dat het begin is van iets groots en goeds, als ze een warme hand om je hart leggen.
Ook van de duivel durf ik niet langer te zeggen dat hij niet bestaat. Hoe kan ik dat nog zeggen als ik naar beelden kijk van een man die midden op de weg in een woonwijk uit zijn auto stapt met een camera op zijn helm en koelbloedig begint te schieten op een vrouw die van de tram is gestapt en een man die in een snackbar staat? En als ik dan bovendien hoor dat diezelfde persoon als een heilige wordt beschouwd in zijn eigen kringen? Hoe kan ik dan NIET geloven in de duivel?
Mijn enige troost is dat ik ook geloof in God. En dat ik ook beelden zag langskomen van een man die in een metrostel een hele groep suffige pendelaars aan het meezingen kreeg met het lied ‘Over the rainbow’. Het lijkt er soms op alsof wij mensen zitten te wachten tot iemand ons aanspreekt om het goede in ons naar boven te laten komen. God verhoede dat de duivels sneller zijn dan de engelen.
(Afb. van Stefan Keller via Pixabay)
;)
;)
;)
;)
;)
Het goede en het kwade zit toch in elke mens. Ik was in mijn kindertijd bijna elk jaar gekidnapt om als duivel te gaan vechten, als kindsoldaat in andere continenten. Daar werd ik gestraft omdat ik verwikkeld was in oorlogs praktijken. Men wou de natuur laten beslissen of ik schuldig was in Afrika en gooide mij voor een volwassen jonge krokodil. Ik had een stok bij mij en stak die vertikaal in de open muil en won zo de strijd. Terug in Vlaanderen werd ik als een kleine held onthaald omdat ik dan toch het slachtoffer was van een kindnapping. Het verhaal is in de gedachten vertroebeld vandaag, maar velen zien mij nog als een oude duivel, terwijl anderen mij als een engel aanzien voor mijn talrijke sociale inzet. Een duivel is een gevallen engel leerden wij in de kathecismus. Maar vandaag ben ik goed bezig. Dat weet ik verduiveld goed. Voor de Kerk kon ik op vergiffenis rekenen. Maar spijtig genoeg zijn er vandaag velen die de standpunten van de Kerk niet meer volgen en trouw blijven aan de haat. Een beetje pijnlijk. Ik heb dan ook een verhuis als de beste zet ervaren en een nieuw begin op een andere stek maakt mij gelukkig als nooit tevoren. Duivel of engel? Het word veelal gedragen door je omgeving denk ik dan.
God stuurt zijn engelen -gewone mensen, zoals je schrijft- naar de hel. Ik heb dat écht ervaren. Op 22 maart 2016 ging ik mijn zoon afhalen in Zaventem. Ik maakte de aanslag mee, zij het niet in het rampencentrum zelf. Een vroegere collega hielp de zwaargekwetste slachtoffers van de aanslag in het metrostation Maalbeek. Ik deed kleine dingen voor gestrande mensen, zij deed grote dingen voor zwaar verbrande mensen. Zij was een engel in de hel.
God is aanwezig in de hel om samen met zijn engelen het kwaad minder krachtig te maken.
De duivel zal zijn werk nog wel doen, maar God heeft met zijn engelen het laatste woord.
(Meer over wat ikzelf die dag meemaakte in mijn notitie op mijn profiel van Facebook)