Bruidsmeisje
8 november 2020
Ik heb in mijn leven vele rollen vervuld, maar die van bruidsmeisje is er nooit bij geweest. Misschien is dat ook de reden waarom ik me nooit zo goed kon inleven in het verhaal van de domme en de verstandige bruidsmeisjes. Dat verhaal over die twee groepen van meisjes, die urenlang staan te wachten tot het feest kan beginnen.
Het ene groepje is een stel luidruchtige meiden die hun tijd verdoen met gillen en lachen en geen enkel plan maken. Het andere groepje zijn een paar pinnige, arrogante trutjes die alleen maar leedvermaak voelen als hun lotgenoten in de problemen komen. Van geen van beide groepjes zou ik deel willen uitmaken. Ik zou er met een grote boog omheen lopen.
Natuurlijk heb ik de essentie van het verhaal waarschijnlijk gemist. Het is weer die tijd van het jaar dat het alleen over wachten gaat, over uitkijken naar, over altijd klaar staan. Allemaal heel belangrijk. Maar ik kan het niet helpen dat ik die nadrukkelijke en ernstige aansporingen een typisch mannelijk verschijnsel vind. (Waar is trouwens de bruid in dit verhaal? Zijn bruidsmeisjes niet de vriendinnen van de bruid? O, wat mis ik een vrouwelijke evangeliste!)
Want ondertussen moet er wel gekookt en geregeld worden. Mensen moeten eten en slapen, zichzelf en hun kleren wassen, schuilen voor de kou, de regen en de eenzaamheid. En wie daarmee druk doende is, heeft misschien geen tijd om op wacht te staan en een lampje brandend te houden. Zoals ik ook steeds meer sympathie krijg voor Martha dan voor Maria. Zorgen dat de tafel gedekt is en de soep staat te dampen, daar is ook iets voor te zeggen.
Maar de laatste week sta ik ongewild toch mee op wacht. Elke avond zet ik in het donker een lantaarn met een brandend kaarsje bij de voordeur. Om mee de moed erin te houden. Om iemand die voorbijkomt te laten glimlachen. Om een lichtpuntje te bieden, hoe klein ook. Om te zeggen: we zullen doorgaan en we houden elkaar vast, al is het met lichtjes. Mijn lampje is niet het enige in de buurt.
Zo ben ik door corona op mijn oude dag misschien toch nog een bruidsmeisje geworden.
(Kerknet.be 8 november 2020, afb. van Andre Hunter via Unsplash)
;)
;)
;)
;)
;)
Een fluïdum is het. Ons leven met steeds wisselende feitjes, omstandigheden, wrijvingen, spanningen, ziekten en vooral wederwaardigheden. En er is de meester-verteller. Hij trok vele scharen publiek. Je voelt het. Het is degene die sprak in parabels, in mijn ogen pareltjes. Hij wist goed dat men om de zoveel tijd keuzes moet maken. In deze gelijkenissen lijkt de keuze evident: kiezen voor de jongste zoon, het zaad in goede grond, het gevonden schaap… en hier voor de wijze maagden? Dat van de ‘smalle poort’ is een heel goeie. Dat is bijna voor iedereen zo.
In alle geval een vlam doen branden is goed. Ik krijg al eens op straat een glimlach van iemand die ik nooit eerder gezien heb. Of van iemand een goeie dag krijgen in een vreemd land.
Ik steek nu ook een kaars in deze tijd van gemis. Voor de zovelen die in hun ‘kot’ moeten blijven, maar vooral voor de dagelijkse doden en degenen plotseling alleen overblijven. Ook voor deze die gespaard blijven.
De bruidegom is er voor iedereen.