Coronavakantie

12 maart 2020

Ik heb al de hele dag het gevoel dat het vakantie is. Ik ontbijt rustig, negeer zoveel mogelijk alle alarmerende berichten over virussen en sluitingen en ga aan het werk met de zon in mijn rug. Normaal zou ik nu al meer dan een uur op de trein zitten naar West-Vlaanderen, maar dankzij corona zijn mijn lezingen afgelast. Jammer voor de kinderen en hun juffen, jammer voor de bib, maar het voelt stiekem toch ook als een extra dag die me plots in de schoot wordt gegooid. Alsof ik opeens zeeën van tijd cadeau heb gekregen.

Ik kan natuurlijk alvast beginnen aan de dingen die ik morgen of overmorgen wilde doen. Maar waarom zou ik? De zon schijnt, ik ga straks even op wandel. Ik lummel wat rond voor mijn boekenrek en ontdek een paar boeken die ik echt eens opnieuw wil lezen. Ik kijk een kwartier lang door het raam naar mensen die voorbijkomen. Haast die mevrouw zich naar het ziekenhuis vlakbij? Misschien heeft ze daarom zo slordig haar auto geparkeerd. Mijn oude buurman maakt zijn dagelijkse uitstap naar de krantenwinkel. Er loopt een moeder met een kind voorbij dat eigenlijk op school zou moeten zitten. Een zwarte student op een fiets heeft het ondanks de zon duidelijk koud, want hij draagt een dikke, witte muts en handschoenen. Een ekster landt bij de vuilnisbak. En kijk, de boom op onze stoep heeft al piepkleine, roodachtige blaadjes. Nog helemaal verfrommeld, maar het is een begin. Zonder corona had ik dat allemaal niet gezien.

Straks schiet het gewone leven weer in gang. Dan zijn er vergaderingen en deadlines, feedback en nieuwe opdrachten. Maar nu is er even pauze. Ik ga fijn een kopje thee maken.

(Afb. van Carabo Spain via Pixabay)