De achtergrond

22 juli 2021

Een vriendin waarmee ik in de voorbije coronaperiode regelmatig zoomde, gebruikte steevast de Golden Gate brug uit San Francisco als achtergrond op haar scherm.

‘Veel mooier om tegenaan te kijken dan mijn rommelige kast’, lachte ze. ‘Of heb je liever een berglandschap of een zeezicht? Kies maar!’

Ik bleef het vreemd vinden om tijdens onze nuchtere gesprekken aan te moeten kijken tegen zo’n verheven achtergrond. Ik vergat telkens bijna dat ze natuurlijk gewoon thuis was, in haar eigen woonkamer, met de kat aan haar voeten en de keuken vol opgestapelde vaat.

Nu ik op vakantie ben in Zwitserland overkomt me echter het omgekeerde.

We nemen de kabelbaan en vertrekken voor een lange wandeling boven de boomgrens. Overal waar ik kijk, slaan de vergezichten me knock out. Steile bergwanden, toppen met en zonder sneeuw, diepe dalen, riviertjes en rotsblokken. Ik weet nauwelijks waar ik eerst moet kijken.

Ik richt me op het pad voor mijn voeten en zet braaf de ene voet voor de andere. Af en toe werp ik een blik op het adembenemende landschap. Ook al weet ik beter, het voelt heel sterk alsof het nep is. Het ziet er overdreven uit, mijlenver van wat ik ken en herken.

Het is alsof ik rondloop in een groot toneeldecor. Straks tovert iemand beslist een andere zoom-achtergrond tevoorschijn. En dan blijkt uiteindelijk dat ik gewoon op een Ardense heuvel stap.

Het gebeurt niet. De bergen blijven majestueus boven ons uit torenen. Zelfs als we uitgeput de zetellift naar beneden nemen, blijven ze er staan, reusachtig en ongenaakbaar.

Pas dagen later rijden we door een landschap met zachtere glooiingen en menselijkere proporties. Ik heradem opgelucht. Zie je wel, al die tijd was het toch niet helemaal echt.