Die tijd van het jaar

30 augustus 2019

Ik weet niet of het een kwestie van geur of van licht is. Maar iedereen herkent het. Op een ochtend kom je buiten en dan weet je het opeens: de zomer loopt op zijn einde, het ruikt naar het begin van het nieuwe schooljaar, er hangt iets van herfst in de lucht.

En met een klap schieten dan de bijhorende gevoelens naar boven: mijn eeuwige spijt om het einde van die lange periode van vrijheid als kind. Hoe ik er als een berg tegenop zag om weer een heel schooljaar uren per dag in een groep te moeten functioneren. En vooral de onvermijdelijkheid van dat alles. Dat komt bij mij nog elk jaar terug als ik eind augustus de ochtendlucht op mijn huid voel.

Veel mensen hebben herinneringen die sterk samenhangen met de tijd van het jaar. De dood van een geliefde komt telkens weer boven als het licht op dezelfde manier over de huizen strijkt. Toen alle bomen blaadjes kregen en jouw hart vol was van dorre pijn. Als de grond onder je voeten knerpt van de eerste vorst en je met een schok weer denkt aan dat jaar toen je met datzelfde gevoel onder je voeten één van je ouders naar het ziekenhuis bracht, voor het laatst.

In de loop van de jaren verdwijnen er veel concrete herinneringen uit je geheugen. Dat is misschien maar goed ook. Maar de herinneringen in je lijf zijn veel taaier. Misschien blijven die wel tot op het laatst. Daarom kun je ook – lang nadat je verstandelijke vermogens met de noorderzon vertrokken zijn – nog volop genieten van een warme omhelzing, van zoete chocola of van fijne muziek. Dat zit immers allemaal in je lijf. Hoe ouder we worden, hoe belangrijker het dus is om elkaar vast te houden.

(Afb. van silviarita via Pixabay)