Kolet Janssen

auteur

Een geheimzinnige glimlach

15 september 2021

Op straat kruis ik regelmatig fietsers of voetgangers met een ingetogen, mysterieuze glimlach op de lippen. In zichzelf gekeerd en met de blik in de verte zien ze er schaamteloos gelukkig uit. Het lijkt alsof ik er tegenwoordig meer zie dan vroeger, maar dat kan een vergissing zijn. Misschien let ik er gewoon meer op.

Ik probeer telkens te verzinnen wat de bron van hun stille geluk is. Is het een warme herinnering? Misschien aan een teder moment met een lieve medemens of aan een geslaagde prestatie? Of denken ze gewoon terug aan een grappige opmerking van iemand onlangs?

Of is het eerder een aanlokkelijk vooruitzicht? Staat hen een fijne ontmoeting met vrienden te wachten of een interessant project of duiken ze straks in de armen van hun geliefde? Zien ze in hun hoofd al de blinkende ogen van hun zoontje?

Meestal kan ik het niet uitmaken. En het hen vragen durf ik niet, bang als ik ben om hun geluk te verstoren.

Ik denk dat ze niet weten dat hun geluk zo zichtbaar is voor anderen. Ze beseffen niet hoe ze hun ziel een beetje blootleggen voor iedereen op straat. En dat hoeft ook niet. Het is al genereus genoeg dat ze iedereen die hun pad kruist, laten meegenieten.

Wij mensen zijn spiegelwezens. We leren lachen en praten door te kijken naar de mensen tegenover ons. We krijgen tranen in de ogen als we iemand zien huilen. En we worden zelfs mee gelukkig als we een glimlach zien op het gezicht van een onbekende voorbijganger.

Misschien is onze aanstekelijkheid wel onze diepste menselijke eigenschap.

(Afb. van Surprising Shots via Pixabay)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.