Een hart vol moed en mededogen
24 april 2020
We leven in een vreemde tijd. We maken dingen mee die de meesten onder ons nog nooit hebben meegemaakt.
Veel van wat we altijd normaal vonden, is dat opeens niet meer. Veel mensen met wie we vertrouwd zijn, kunnen we alleen nog op afstand zien. Een knuffel, een zoen, zelfs een schouderklopje moeten we bewaren voor later. Zoveel plannen moeten we laten schieten of on hold zetten. Er zijn mensen die ernstig ziek worden en mensen die sterven.
Veel van wat er gebeurt, maakt ons bang en onzeker. Wat zullen de gevolgen zijn voor onszelf, voor onze geliefden, voor onze vrienden en buren? Zullen we blijven opkomen voor wie dreigt uit de boot te vallen? Hoe zal onze wereld er uitzien als dit voorbij is?
Elk op onze eigen manier denken we na over ons leven, over de wereld en onze plek daarin. Elk met onze eigen overtuiging gaan we op zoek. Onze weg is verschillend, maar we komen elkaar voortdurend tegen.
En één ding beseffen we allemaal: alleen samen kunnen we op deze veranderingen een antwoord op bieden.
Overal slaan mensen de handen in elkaar.
Hoe verschillend we ook zijn, we bieden samen hulp waar die nodig is. In de zorg, in de buurt, op zoveel andere plekken.
Want we weten allemaal dat mensen kwetsbaar zijn. Dat deze crisis mensen pijn doet en doet wankelen. Dat er voor veel mensen extra zorgen opduiken. Dat wie het al niet makkelijk had, nu extra onder druk staat.
Maar in ons land leven we dicht bij elkaar, ook als we in ons kot moeten blijven. We horen samen, ook als we apart moeten leven.
Voor ons allen is elke mens de moeite waard. Hoe oud of hoe jong hij of zij ook is. Van welke kleur, overtuiging, geaardheid of taalgroep ook. We zijn elke dag blij met onze verschillen, maar we koesteren ook wat we delen. En dus laten we elkaar niet los. We houden ons aan elkaar vast en trekken elkaar omhoog als het nodig is. We geven onze hoop op een wereld van vrede en rechtvaardigheid handen en voeten, elke dag opnieuw.
Als ons hart bang en onrustig is, keren we tot het diepste in onszelf. We gaan op zoek naar de grote droom die de kern uitmaakt van waarin we geloven. Dat waar we naartoe willen met ons leven, met onze wereld. Want onze wereld is prachtig en is de thuis van alle mensen. Voor die droom hebben we vaak andere namen, andere rituelen en gewoontes. Maar het is de bron van wat ons bezielt.
Ons leven is door elkaar geschud. Maar die grote droom zien we misschien helderder dan ooit. Het zal niet gemakkelijk worden. En velen zullen denken dat alles bij het oude kan blijven. Toch kan deze crisis ook een kans betekenen om samen werk te maken van een eerlijke wereld voor iedereen. Waarin mensen keuzes maken met oog voor hun eigen verlangens, maar ook met oog voor anderen en voor de natuur. Dan zal er vrede zijn.
Want samen reiken we naar het licht. Samen delen we de hoop. Vertrouwen en geloven doen we samen. Samen vinden we nieuwe ademkracht. Met een hart vol moed en mededogen gaan we verder. Dankbaar om wat er is en hoopvol om wat nog moet komen.
;)
;)
;)
;)
;)