Empatitis

12 december 2023

Veel van mijn vriendinnen zijn oneindig veel liever dan ik. Ze leven mee met alles wat er om hen heen gebeurt en voelen zich steevast aangesproken om mensen op allerlei manieren te helpen.

Een van mijn vriendinnen laat zich telkens opnieuw zo sterk raken en inschakelen, dat ze er soms zelf bijna aan onderdoor gaat. Ze beseft dat het zo niet langer kan en neemt zich voor om iets te doen aan haar ‘empatitis’, zoals ze het zelf noemt.

Maar een gevoelig hart laat zich niet zomaar bijsturen. Slechts met veel moeite en volgehouden aandacht slaagt ze erin om af en toe iets naast zich neer te leggen, iets niet meteen tot haar eigen verantwoordelijkheid te maken of te erkennen dat sommige dingen onoplosbaar zijn. Zo kan ze haar energie en liefde nog meer richten op waar het wel verschil maakt.

Empatitis heb je levenslang. Het zit in de wezenskern van mijn vriendin. Ze ademt het uit en het klinkt door in al haar woorden. Ik zou haar niet meer herkennen zonder haar ‘kwaal’. Wij ervaren dat juist eerder als een talent. Intomen kan alleen gebeuren met de grootste voorzichtigheid.

Mijn kleindochter heeft een voorleesboekje over een kindje dat zijn knuffel kwijt is. Samen met papa en mama zoekt het kindje overal, maar tevergeefs. Het huilt hartverscheurend en kleindochter huilt met dikke tranen mee, ook als ze het boekje al voor de tiende keer krijgt voorgelezen. Pas als de knuffel van het verhaal onderaan in bed wordt teruggevonden, wordt ze weer blij.

Moeten we ons zorgen maken of blij zijn om haar gevoelige hartje? Ik kies voor het laatste. Onze wereld heeft altijd nood aan zachte harten. Hoe meer hoe liever.

(Photo by Becca Tapert on Unsplash)