Geplukte kip

5 mei 2022

Telkens als ik pas na twee dagen mijn haren was onder de douche, overvalt me de geur van geplukte kip. Het is een oude jeugdherinnering.

Elke vrijdagnamiddag haalde mijn moeder een levende kip bij de kippenboer in de straat achter de onze. Want op zondag aten we kip. Alleen noemden we dat toen ‘haan’, wat waarschijnlijk dichter bij de werkelijkheid lag.

Ze stopte die haan in een ‘netzakje’ waar het beest met zijn poten half doorheen stak, en hing hem aan het stuur van haar fiets.

Thuis moest mijn vader in actie schieten. Hij was de man die de bijl hanteerde en de haan met zijn nek op het kapblok legde. De kop was er in één houw af en soms liep het beest nog even verder, letterlijk zonder kop. Maar dat duurde nooit lang.

Ondertussen had mijn moeder een fluitketel water gekookt op het gasvuur. Ze hield de haan zonder kop boven een emmer en goot het hete water over zijn veren. Die geur ruik ik dus telkens opnieuw onder de douche, voordat ik met shampoo aan de slag ga.

Daaarna moest ik meehelpen bij het pluimen van de kip. De grote slagpennen kwamen makkelijk los, maar de kleine veertjes vlakbij de poten moesten we met gespitste vingers losprutsen. Dan stak mijn vader een stuk krant in brand en liet de vlam over de naakte kip glijden om de laatste haartjes weg te branden.

Vervolgens zette mijn moeder het mes in het beest, gooide de ingewanden weg, maar bewaarde de lever, het hartje en de maag. Die laatste maakte ze wel eerst leeg, als een omgekeerd portemonneetje. Niets ging verloren. Kippenlevertjes waren bovendien echt lekker.

Als kind keek ik gefascineerd toe bij al die stappen. Ik heb het nooit zelf moeten doen, een kip slachten, maar ik denk dat ik het zou kunnen als de nood aan de man zou komen. Ook talloze konijnen heb ik met een nekslag zien afgemaakt worden en vervolgens uit hun pelsjasje gestroopt.

In geslachte toestand hingen die dieren dan nog even met een haak aan de waslijn onder het afdak, waarna ze gemarineerd werden en op zondag lekker klaargemaakt.

Ik kan me niet voorstellen dat ik dergelijke taferelen zou voorschotelen aan mijn 8-jarige kleinzoon. Al weet ik zeker dat hij ook gefascineerd zou toekijken. En uiteindelijk was het eerlijker dan nu, want wij beseften heel goed dat we dieren opaten. En voordat hij aan het stuur van mijn moeders fiets belandde, had die haan een beter leven dan veel van zijn huidige familieleden.

Gelukkig leren we steeds beter dat we ook zonder vlees kunnen.

(Afb. van James Wainscoat via Unsplash)