Happy

16 januari 2020

Het is altijd verrassend om te zien hoe mensen in een stad aan de andere kant van de wereld precies weten wat ze in het leven moeten doen. Hier in India wriemelen ze doelbewust door het waarschijnlijk letterlijk moordende verkeer. Waar wij geen enkele logica of regeling zien, bewegen zij zich zelfverzekerd en met succes doorheen de drukke straten zonder markeringen of over de stoepen vol rioleringsgaten en missende plaveien. Claxonneren doe je hier in plaats van je richtingwijzer aan te zetten en dus klinken autotoeters in alle tonen overal en altijd. Niemand wordt er warm of koud van, alleen wij zijn op de achterbank telkens nodeloos gealarmeerd.

Langs alle kanten schieten anderen voorbij, auto’s, riksja’s en vooral veel brommers. Daarop zitten vaak twee volwassenen, één of twee kinderen en nog een zak rijst of linzen of een bidon benzine. Dat slingert allemaal vrolijk doorheen de verkeerssoep. Bij een rood licht duurt het nog secondenlang voordat het verkeer daadwerkelijk stopt, dus zelfs oversteken is een avontuur.

Het is dan ook een opluchting om de tuin van de universiteit binnen te wandelen. Het is er stil. Je hoort er enkel stemmen en vogeltjes. Het is er groen. Zelfs de planten zien er hier happier uit. Wat wij als kamerplanten kennen, laat zich hier in zijn ware gedaante zien: manshoge dieffenbachia’s en christusdoorns, ficus en spathiphyllum in volle grond, slechts van ver lijkend op hun kwijnende achterneefjes op onze vensterbanken. Er zijn ook hoge bomen vol bloemen en vruchten waarvan we de naam niet kennen.

De vrouwen dragen kleurige kurta’s en sari’s, een weldaad voor onze ogen. Combinaties die in ons klimaat over de top zouden zijn, onderstrepen hier de kracht van de zon en de schoonheid van elke vrouw. Dik of dun, donker of minder donker, met sluik haar of krullen, oud of jong, allemaal zien ze eruit alsof ze zich hebben opgekleed voor een feest. En dat doen ze dus elke dag.

Het leven is een feest. Hier in India maken ze dat elke dag waar.