Kolet Janssen

auteur

Hard zwijgen

27 maart 2019

Ik kreeg de uitdrukking cadeau van een goede vriend. Hij gebruikt ze spaarzaam, alleen in penibele omstandigheden. Als een van de opgroeiende kinderen naar huis kwam met een lief dat overduidelijk geen goede match was, bijvoorbeeld. Dan ga je als ouders best niet in de frontale tegenaanval, maar je nodigt dat lief uit om te blijven eten, in de hoop dat de tijd en de realiteitszin van je kind het winnen van de verliefdheid. En in die tussentijd moet je als ouders vooral hard zwijgen. Want elk woord te veel kan de balans naar de verkeerde kant doen omslaan.

In sommige situaties is hard zwijgen nu eenmaal de beste oplossing. Als je vergeetachtige moeder iets vertelt waarvan je honderd procent zeker weet dat het niet klopt. Als je hoort hoe een goede vriendin zichzelf iets wijsmaakt omdat ze het ook even niet meer weet. Als je baas het nodig vindt om op te scheppen en indruk te maken. Als je volwassen kinderen dingen doen waar jij vragen bij hebt. Dan moet je hard zwijgen en glimlachen. Want soms is dat nodig om mensen over iets heen te laten groeien. Iemand met zichzelf confronteren klinkt lekker daadkrachtig, maar het helpt lang niet altijd. En regelmatig werkt het zelfs averechts.

Wie hard zwijgt, traint zichzelf in de kunst van het geduld. Je ontwent jezelf om op elke sneer, elke misplaatste of onhandige opmerking meteen te reageren. Je laat dingen passeren en ziet dat ze dan soms ook echt voorbijgaan zonder schade aan te richten. Lik op stuk geven is vermoeiend en vaak contraproductief. Want je wil die mensen toch graag in je leven houden.

Natuurlijk gebeuren er ook dingen waarbij hard zwijgen laf zou zijn. Soms moet je spreken vanuit je hart, omdat je ziet dat er iets grondig fout zit. Maar dat spreken zal meer effect hebben als je ook regelmatig zwijgt. Spreken zou je enkel moeten doen vanuit liefde. Zoals Paulus al zei: ‘Als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal.’

De ene mens is al beter in hard zwijgen dan de andere. Volgens mij was Paulus er heel slecht in. Hij was een vlotte spreker, en die kunnen vaak moeilijk zwijgen. Hard zwijgen lijkt me eerder iets voor Petrus, die ik me voorstel als een stoere bonk. Hij komt veel minder aan het woord in de Bijbel dan Paulus, en als hij iets zegt, is het lapidair. Soms is het een uitspraak die hem even later al zuur opbreekt, en dan kraait er meteen een haan, maar dat incasseert hij zonder protest. Hij is trouw, ook in zijn zwijgen.

Leren wanneer je wel en wanneer je niet moet zwijgen, daar heb je wellicht een heel leven voor nodig.

2 reacties op “Hard zwijgen”

  1. Reinout schreef:

    Mijn grootste moeite hiermee is om in dat zwijgen niet neerbuigend te worden. Hoe lukt u dat ? Bij mij komen dan al snel gedachten als “och, zij/hij weet (nog) niet beter” naar boven waardoor ik mezelf ergens “boven” die ander plaats, terwijl ik dat eigenlijk niet wil…

    1. Kolet Janssen schreef:

      Met het zinnetje: is dat eigenlijk wel zo gek? In heel veel andere standpunten zit toch wel een stukje waarheid. Als je dat achterhaalt, word je op slag een stuk nederiger. Wat trouwens ook helpt, is ouder worden en ervaren dat je grote gelijk vaak relatief was. Maar dat komt vanzelf 😉

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.