Hemelsleutel
8 oktober 2018
De laatste bloeiende plant in de tuin van mijn vader heette ‘hemelsleutel’.
Ik herinner me de tijd waarin ik van seizoen naar seizoen huppelde, zonder dat het me wat uitmaakte. En de dag waarop ik merkte dat het voor mijn vader anders was. We liepen door zijn bloementuin en bleven staan bij de eerder saaie vetplanten die pas tegen het verre einde van de zomer aan bloeien toekwamen. Het was altijd herfst voordat hun roze bloemtrossen zwaar en dik in de perken prijkten.
‘Als de hemelsleutel bloeit, weet ik dat er weer een zomer voorbij is’, zei mijn vader. Er klonk spijt in zijn stem. Voor mij was de winter niet meer dan een voorbijgaande fase voor de volgende zomer, maar ik besefte opeens dat het voor hem anders lag. Hij was toen al de tachtig voorbij en hield niet van de winter. Het was altijd afwachten of hij de volgende zomer nog zou halen.
Dit jaar zijn de roze herfstbloemen er voor het eerst zonder mijn vader. Ze hebben voor hem eindelijk hun naam waargemaakt. Vorig jaar werden ze voorgoed zijn sleutel naar de hemel.
Herinneringen om te koesteren. Sterkte!
zo mooi verwoord, prachtig