Kapstok

22 december 2020

Dit jaar is alles anders. Dat zie je zelfs aan de kapstok.

In ons gezin is de kapstok een symbooldossier. Als moeder stond ik erop dat de kinderen hun jassen na school netjes aan de kapstok hingen. Het ene kind was daar al volgzamer in dan het andere. Ik was een strenge moeder: hardnekkig rondslingerende jassen gooide ik na verloop van tijd de keldertrap af, zodat de gebruikers sakkerend naar beneden moesten lopen voordat ze weer naar buiten konden. Operante conditionering, noemden we dat. Het was behoorlijk efficiënt.

Toen de kinderen volwassen werden en elders gingen wonen, hadden ze lange tijd de neiging om hun jassen niet meer aan de kapstok te hangen als ze op bezoek kwamen. Ze woonden hier immers niet meer, ze waren over een paar uur weer weg, en dus hoefde het niet. Ik kreeg het daarvan geweldig op mijn heupen en niet alleen omdat ik rommel ongezellig vind. Voor mij was een volle kapstok een beetje nostalgie naar ons oude gezin en ik vond dat ze me dat moesten gunnen. Net zoals ik als klein meisje met mijn poppen ‘vadertje en moedertje’ speelde, wilde ik nu met de volle kapstok even terug naar de tijd van het drukke gezin vol leven. De kinderen lachten ermee en zegden ‘even ons moeder gelukkig maken’ als ze hun jas gingen ophangen. Ik liet ze lachen en genoot.

Dit jaar blijft onze kapstok al maandenlang angstvallig leeg. Geen vrienden op bezoek. Geen volwassen kinderen in huis. Alleen kleinzoon hangt af en toe braaf zijn jas aan het lage haakje.

Ooit gaat die kapstok weer bezwijken onder de vele jassen. Hij gaat niet weten wat hem overkomt. Ik geniet er nu al van.

(Afb. van Taken via Pixabay)