Kasseien

9 december 2019

Mijn voetzolen hebben regelmatig heel concrete dromen. Na een uurtje in het centrum smeken ze om een laag asfalt. Bijna alle nieuw aangelegde straten moeten tegenwoordig blijkbaar een kasseistrook hebben. Je ziet ze steeds meer in onze woon- en winkelkernen. Blijkbaar heeft iemand het idee gelanceerd dat ouderwets meteen ook authentiek is. En velen zijn meegestapt in die verdwazing.

Kasseistroken zijn af en toe inderdaad mooi. Ze doorbreken het saaie straatbeeld en nodigen uit tot kuiergedrag. Maar ze doen dat wel erg hardhandig (of liever hardvoetig). Want in feite kun je alleen met stevige stapschoenen of sportschoenen met een dikke zool comfortabel over kasseien lopen. Met normale schoenen voel je elke oneffenheid priemen in je voetzolen. Dat doet al snel pijn.

Je ziet mensen dan ook massaal kasseistroken ontwijken als ze er de kans voor krijgen. Op de smalle stroken van gladde steen tussen de kasseivlakken zie je haast altijd samenscholingen van voetgangers. Fietsers en wandelaars strijden om de vlakke stukken en vermijden de kasseien. Kinderwagens en rolstoelen kun je er haast niet op vooruit krijgen. Alles wat los en vast zit, rammelt door elkaar als je over de kasseien rijdt. Bovendien is het struikelgevaar niet denkbeeldig, want er zijn altijd onverwachte oneffenheden en uitstekende punten.

Is het niet vreemd dat we speciale schuine hellingen aanleggen bij de ingang van overheidsgebouwen (helaas nog te weinig), en dat we tegelijkertijd de normale winkelwandelstraten volstouwen met kasseien? Voor de toegankelijkheid is dat zeker geen pluspunt. Maar ook voor alle mensen met normale zolen, versleten voeten, vermoeide benen, eksterogen en zwembadwratten, teenslippers en ballerina’s, hooggehakte laarsjes en elegante damesschoenen, en voor alle verstrooide voetgangers is een glad wegdek zoveel aangenamer en veiliger. En geen enkele fietser hobbelt voor zijn plezier zijn gebit en zijn fietslamp uit elkaar op een kasseistrook. Behalve hier en daar een kleuter achterop die van actie houdt.

We gebruiken geen vuurstenen meer om onze verwarming aan te steken. We verlichten ons huis niet met kaarsen, maar met elektriciteit. We hoeven sinds de boekdrukkunst niet meer elk manuscript met de hand over te schrijven. Hoog tijd dat we ook de kasseien op hun plaats zetten. Zoals je voor de sfeer weleens een kaarsje brandt of met de hand een tekst schrijft, kun je in het straatbeeld hier en daar een spaarzaam rijtje kasseien inschakelen. Een soort knipoog naar het verleden, een oproepen van een sfeer van gezellige gemoedelijkheid. Maar verder hoeft dat niet te gaan.

Hopelijk lezen de mensen die erover beslissen mijn stukje. Mijn voetzolen zullen u dankbaar zijn.

(Afb. van Mabel Amber via Pixabay)