Kijken met een oude bril

29 november 2018

Onlangs had ik het weer: ik zag een konijn, hoog in de grote eik in de tuin van de buren. Hij bewoog af en toe met zijn oren, maar zat verder roerloos zoals alleen een konijn dat kan.

Ik weet best dat konijnen niet in bomen zitten, en dus probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat het wel iets anders zou zijn. Maar mijn ogen bleven hardnekkig een konijn zien.

Mijn vriendin, die naast me zat, zuchtte. ‘Dat is toch gewoon een duif’, zei ze. ‘Waar is je nieuwe bril?’

Met wat moeite zag ik het toen ook: een dikke bosduif die haar veren wijd had uitgezet. En die oren waren gewoon een paar takjes boven haar kop.

Ik had weer eens mijn oude bril op, zoals meestal binnenshuis, en dan zie ik op afstand de raarste dingen. Vroeger droeg ik die bril ook als ik buiten was. Dan zag ik dinosaurussen die even later gewoon hijskranen bleken te zijn. Of ik zwaaide naar bekenden die in feite wildvreemden waren. De wereld zat vol verrassingen toen.

Met mijn nieuwe bril heeft alles scherpe randen. Vergissingen zijn niet meer toegelaten. Ik zie alles zo precies dat ik er moe van word. Daarom bekijk ik het leven binnenshuis liever met mijn oude bril. Een mens heeft recht op een zekere mate van wazigheid. Het zet je fantasie aan het werk en laat je dromen.

Want geef het maar toe: iedereen wil wel eens een konijn in een boom zien.