Knabbelen

31 oktober 2023

Elk kind heeft weleens een periode dat het aan zichzelf knabbelt. Het bijt op zijn nagels of knaagt aan de randjes van zijn vingers. Terwijl het leest of tv kijkt, terwijl het met je praat of gewoon ergens zit. Meestal gaat zoiets vanzelf weer over.

Ik herinner me dat ik het zelf ook heb gedaan en dat het snel een kleine verslaving werd, een gewoonte waar je niet zomaar mee kon stoppen. Ik kreeg een tik op mijn vingers als mijn moeder me betrapte, maar er waren nog zoveel momenten dat ik niet bij haar in de buurt was en lustig verder kon knagen.

Wat mij destijds geholpen heeft, was het gedicht ‘De ballade van Arie Hop’ van John O’Mill. We leerden het in de klas en ik had continu het vervelende gevoel dat het eigenlijk over mij ging. Het hielp me om na een poosje mijn vingertoppen weer met rust te laten.

Dus toen mijn kleinzoon onlangs voor de zoveelste keer onweerstaanbaar op zijn vingertoppen zat te kauwen, zocht ik dat gedicht op en droeg het hem voor.

Wie heeft het ook ooit geleerd? En wat was het effect? Want ik zag het destijds helemaal voor me: die stompjes van handen, die sappige kuiten. Het allesoverheersende gevoel van vraatzucht bekroop me even opnieuw: je krijgt er nooit genoeg van.

Hierbij de tekst, zodat u even mee kunt (her)genieten. Het heeft tussen haakjes bij mijn kleinzoon niet geholpen voorlopig. Ik heb hem nochtans een print van het gedicht meegegeven. Maar ik moet toegeven dat hij ook ontzettend lekker is 😉

DE BALLADE VAN ARIE HOP

John O’Mill

Aanhoort het noodlot, fel en wreed
van een kind, dat op z’n nagels beet.
Een kind dat met zijn eigen tanden
tot zijn schade en zijn schande
stukjes van zichzelf opat
en in zijn onverstand vergat,
dat als die eerste hapjes smaken
men aan zichzelf verslaafd kan raken.
Zo vergaat het menig kind,
dat zichzelf zo lekker vindt.

Ook het kind uit dit verhaal
genoot zo van zijn eigen maal,
dat het verder alle dagen
in extase door bleef knagen.
Reeds was het kwaad niet meer te stoppen,
reeds kloof ie aan zijn vingertoppen
en zette weldra ook zijn tanden
in de stompjes van zijn handen.
En tot ontzetting van zijn ouders
in zijn bovenarm en schouders.

Voldaan keek hij toen in het rond
en sprak met overvolle mond
“Ik vind mezelf, als u ‘t wil weten,
gewoon een kind om op te vreten.”
En hief al weer een been omhoog
en knabbeld’ aan zijn eksteroog.

Men hoorde hem vraatzuchtig smakken
op de pezen van zijn hakken
zag hem zalig d’ogen sluiten
toen hij beet kreeg aan z’n kuiten,
reikhalzend happen naar zijn dij
helaas – hij kon er niet meer bij
en is – zienderogen afgenomen –
van de honger omgekomen.

Heel duidelijk is hier de moraal:
Word nooit uw eigen kannibaal!

(Foto Freepik)