Krijt

17 augustus 2023

Wat roept het woordje ‘krijt’ bij u op? Voor velen van ons zal het een klaslokaal zijn met die typische sfeer van half ingedommeld zijn en tegelijk alert voor wat er kan gebeuren. Misschien denkt u met terugwerkende oorpijn aan het onverdraaglijk snerpende geluid van een leerkracht die het krijt niet schuin genoeg hanteerde.

Voor wie zelf voor het bord stond, is krijt een werkinstrument. Je haalt ze er feilloos uit, de mensen die weten hoe ze met krijt moeten schrijven. Ze kennen het materiaal en weten dat je hard genoeg moet drukken, een bepaalde hoek moet aanhouden, ronde letters moet maken en niet te klein moet schrijven. Zij hebben geleerd hoe je rechte regels kunt houden op een bord dat groter is dan je armen.

Zij kennen ook het verschil tussen die veel te schriele en te broze nepkrijtjes die als anti-stofkrijtjes werden aangeprezen en het echte spul: dik en vet krijt, in korte, dikke staafjes, een beetje brokkelig, wit met een gele buitenkant.

Vroeger kreeg je vuile, krijtdroge vingers van lesgeven. Een van mijn oudste leerkrachten droeg zelfs nog een stofjas in de klas. Dat was toen al ouderwets en nu is het volmaakt verleden tijd.

Ik heb nog een restje krijt waarmee mijn kleindochter op de stoep mag krassen. Ze ‘kleurt’ de bloemetjes die ik teken. Krijt blijft leuk.

Alleen één ding heb ik nooit achterhaald: hoe de boze wolf in het sprookje van de zeven geitjes met krijt zijn stem omlaag haalde, om te doen alsof hij de moeder van de geitjes was. Maar dat is dan ook een sprookje.

(Afb. van Naaymelo via Pixabay)