Lachen bij het graf

7 juli 2021

De familiereünie viel letterlijk in het water: de regen viel met bakken uit de lucht. De geplande wandeling door het bos waar de stamouders destijds hun dagelijks middagtochtje maakten, kon niet doorgaan. We troepten dan maar samen op het kerkhof. De broers en zus, de neven en nichten met aanhang hadden elkaar al een jaar lang niet meer gezien. Corona in combinatie met een landsgrens maakte alles ingewikkeld.

Het weerzien was hartverwarmend. Binnen de kortste keren was iedereen in druk gesprek gewikkeld, want de genen hadden onmiskenbaar hun werk gedaan. Om beter te kunnen gesticuleren werden de meegebrachte bloempotjes alvast op het graf geplaatst. Tot we opeens merkten dat we bij het verkeerde graf stonden. Grote hilariteit, de bloempotjes werden snel weggegrist en op het juiste graf gezet. Iedereen schoof een stukje op tot we rond het graf van de stamouders stonden. Een indrukwekkende schare mensen, en dan waren we nog niet eens volledig.

Het was een wonder dat die hele club toch even stil werd en in gedachten bij pa en ma, opa en oma, verkeerde. Met gedachten naar de tijd van toen en alles wat ze hadden meegekregen. Maar lang duurde dat niet. Al gauw werden de verhalen van vroeger opgehaald, werd er opnieuw gepraat en gelachen.

‘Pa en ma hadden er zeker om kunnen lachen, om dat bloempotje op het foute graf’, dachten we allemaal. We keken nog eens naar het graf, met de steen aan de rechterkant een beetje lager gezakt dan links. Want daar lag ma, ook in levenden lijve wat gezetter dan haar echtgenoot.

Later aan tafel kwamen er nog meer herinneringen naar boven. En ook veel verhalen van nu, om een beetje bij te blijven in elkaars levens. De zielen van pa en ma zweefden onder de dakbalken van dezelfde ruimte waar ze lang geleden hun 40-jarig huwelijksfeest vierden. Ze zagen dat het goed was, daar twijfelen we niet aan.