Lichtpuntjes

4 december 2022

Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag, lees ik in een spreuk van Loesje.

Het zet me aan het denken. In de volle zonneschijn van het leven gaan we soms achteloos om met lichtpuntjes. We denken dat ze vanzelfsprekend zijn, we letten er nauwelijks op en lopen er haast blind aan voorbij. We merken ze niet echt op en we schatten ze niet naar waarde.

Pas als er donkere wolken opduiken, gaan we er angstig naar op zoek. Als de hele wereld koud en grijs is geworden, hebben we lichtpuntjes nodig om ons aan vast te klampen. Mensen die ons vasthouden met handen vol vriendschap en liefde. Bomen die ons doen reikhalzen en luchten vol horizon die ons meenemen op hun vlucht. Muziek en beelden die onze dromen wakker houden. Woorden die dat alles proberen uit te drukken zodat we het kunnen bewaren in ons hart.

Zonder lichtpuntjes zou onze hoop het misschien niet overleven. We zouden misschien de moed verliezen tussen alles wat fout loopt en pijn doet. We zouden niet meer durven geloven dat het anders kan. Dat het goede sterker is dan het kwade, ook al lijkt het soms omgekeerd.

Als ziekte en dood binnenkomen in een huis, verschijnt er vaak ook een gloed van hartelijk meeleven en steun. Als oorlog en geweld de bovenhand dreigen te nemen, groeien er ook kleine initiatieven van vrede en solidariteit. Juist omdat het zo donker is, zien we de lichtpuntjes vandaag misschien beter dan ooit.

Ooit kregen we Jezus als het grootste Licht ooit, om ons voorgoed hoop te geven. Elk jaar opnieuw in de donkerste tijd van het jaar putten we daar weer moed uit. Want stap voor stap en samen gaan we de lange weg naar gerechtigheid en vrede. Tot Kerstmis en lang daarna.

(Kerknet.be 4 december 2022, afb. van Inn via Pixbay)