Logeren

19 november 2025

‘Oma, ben ik nu aan het logeren?’ vraagt kleindochter Eva. Ze is al enkele uren bij ons. We hebben gespeeld en ze heeft mee een fruitcake gemaakt. We zijn naar de speeltuin geweest en we gaan zo meteen spaghetti eten. Dagenlang keek ze uit naar de logeerpartij die ruimschoots van tevoren aangekondigd stond op haar gezinskalender.  Zaterdag bij het ontbijt had ze haar rugzakje al omgegord, hoewel ze pas tegen de middag zou vertrekken. Maar het concept is haar toch niet helemaal duidelijk. Al is het lang niet de eerste keer dat ze komt logeren. Ze denkt er nu wel meer over na. Ik probeer het uit te leggen.

‘Logeer ik vandaag of morgen?’ vraagt ze weer. Ik praat over dag en nacht, over hoe logeren vaak op de ene dag begint en op de andere nog verdergaat.

Kleindochter kijkt diepzinnig. ‘Wat is dat dan, logeren?’ wil ze weten.

Ik haal diep adem. ‘Dat is als je speelt, eet en slaapt in een ander huis’, zeg ik.

‘In een ander huis’, herhaalt ze en ze kijkt rond.

‘Dus niet in jouw eigen huis’, ga ik verder.

En dan begint ze een opsomming over wat er in ons huis allemaal anders is of juist hetzelfde als in haar huis. De trapjes naar de badkamer zijn anders. De ruitjes in het plafond bij de keuken zijn anders, maar toch een beetje hetzelfde. Haar slaapkamer is thuis ook precies boven die van haar ouders, net als hier boven die van oma en opa. Haar slabbetje is hier kleiner, maar net zo groen. Enzovoort. De grote vergelijkingsmachine werkt op volle toeren.

Logeren is heel even een ander leven leven. Met andere mensen in een ander huis. Met heel veel kleine verschilletjes die het spannend maken. Logeren leert je vertrouwen dat het oké is om even niet bij je papa en mama te zijn. Logeren is altijd een beetje avontuur.

(Photo by Mathias Reding on Unsplash)