Met handen en voeten

13 oktober 2022

Tegen de spijlen van de speelbox van mijn kleindochter hangt een bord met dingen die geluidjes maken. Je kunt eraan draaien of schuiven. Er is een belletje en een kleurenrol die heel hard kan tollen. Er is ook een spiegeltje.

Afhankelijk van waar ze zich bevindt, bedient kleindochter dit bord met haar handjes of haar voetjes. Ze trapt tegen het schuifje en doet de rol draaien met haar hiel of haar tenen. Ze mept en peutert met handpalmen of voetzolen, vingertjes of teentjes, precies zoals het uitkomt.

Ook als een speeltje op de vloer te ver wegrolt om er met haar handjes bij te kunnen, zet ze zonder nadenken haar voetjes in. Handjes en voetjes lijken onderling nog min of meer inwisselbaar. Alleen als ze op de grond zit en opgepakt wil worden, maakt ze met haar handjes open- en dichtbewegingen als kleine grijpkraantjes. Een overduidelijk signaal dat niet te negeren valt.

Wanneer houden mensen op om hun voeten als een soort reservehanden te gebruiken? Als we ze in schoenen gaan stoppen? Als ze afgestompt en afgeplat raken door altijd maar op de vloer of de straat te moeten lopen?

Ik fantaseer hoe het zou zijn om met je vrienden niet netjes naast elkaar op stoelen te zitten, maar gezellig rug aan rug op een zacht tapijt te liggen. En om al eens een schouderklopje te geven met je voetzool. Of een trui recht te trekken tussen twee tenen. Om een pagina om te slaan met je grote teen en even aan je scheenbeen te jeuken met je wreef.

Zoveel extra mogelijkheden die we zijn kwijtgespeeld. Het is eeuwig jammer.

Mijn kleindochter leert elke dag veel bij, maar ik weet dat ze ook dingen zal afleren. Ik kijk met heimwee naar wat ze nu nog allemaal met haar voetjes kan.

(Afb. van Beth L. via Pixabay)