Misschien

26 augustus 2021

Corona was een ingrijpende periode voor ons allemaal. En nog steeds, ook al zijn we meestal gevaccineerd. Een voor een proberen we weer de dingen te doen die we vroeger deden. Maar dat gaat niet altijd vanzelf. Vaak voelt het aan alsof we tot onze knieën in de modder waden. Snel vooruitkomen lukt dan niet.

We hebben allerhande bedenkingen. Sommige zijn min of meer rationeel, andere niet echt. Vaak beginnen ze met ‘misschien’.

Misschien moeten we toch maar niet te ver op vakantie gaan.

Misschien kunnen we best buiten afspreken.

Misschien moeten we hier toch maar een mondmasker opzetten.

Misschien hoeven we niet met iedereen tegelijk samen te komen.

Misschien is wuiven of een elleboogstoot voortaan altijd beter dan handen schudden of kussen.

Misschien is thuiswerk nog niet zo gek.

Misschien moeten we die receptie maar overslaan.

Misschien wachten we best nog even met een vliegtuigreis.

Misschien is naar die voorstelling gaan nog niet echt een goed idee.

Misschien gaan we beter naar de winkel als het niet zo druk is.

Ons hele leven dreigt zo een beetje ingehouden te worden. We aarzelen als we andere mensen ontmoeten. We blijven op grotere afstand van hen staan. We proberen te polsen hoe zij er zich bij voelen, zonder dat expliciet te vragen.

Misschien moeten we elkaar en het leven weer wat meer leren vertrouwen.

Misschien moeten we onze afstandelijkheid sparen voor waar het echt zinvol is.

Misschien moeten we leren leven met ingeperkt gevaar. Met oplettendheid in ons achterhoofd. Zoals we dat ook doen voor fietsen tussen auto’s en vrachtwagens, voor rare signalen van ons lijf, voor het vastpakken van een gloeiendhete frietpan en het installeren van traphekjes voor peuters. Corona-alertheid kan er nog wel bij. Zodat we dan weer zoveel mogelijk onze oude warmhartige zelven kunnen worden.

(Afb. van Pasja1000 via Pixabay)