Moeder voor altijd

19 april 2022

Het is gelukt. Mijn moeder is 95 geworden. We hebben voor haar bij ons thuis een familiefeestje georganiseerd. Even dreigde het coronabeestje op haar gang nog roet in het eten te strooien, maar de besmetting werd tijdig de kop ingedrukt. Dus reed ik op een frisse zondagochtend naar huis met in mijn auto: mijn moeder, de rolstoel en een batterij Limburgse vlaaien.

Eenmaal vastgeklemd in de autogordel kijkt mijn moeder meestal zwijgzaam voor zich uit. Op de autoradio klinkt de eucharistieviering. Op gezette tijden geeft mijn moeder luidkeels de vaste replieken. ‘En met uw geest!’ ‘Wij danken God!’ schalt ze door de auto, zichtbaar tevreden dat dit haar zo vlot afgaat. ‘Hij is onze dankbaarheid waardig!’ ‘Amen!’ In gedachten hoor ik God buikschuddend lachen. De woorden die het langste in ons hoofd blijven hangen, misschien kunnen we er best wat aandacht aan besteden om die tijdig te laten inburgeren. En om te zorgen dat het mooie en zinvolle woorden zijn. Mijn moeder heeft nog niet zo slecht gekozen op dat gebied.

’95, wie had dat gedacht?’ zegt mijn moeder als we thuis zijn hoofdschuddend. Maar dat wisselt ze af met die andere dooddoener die we al ettelijke decennia kennen: ‘Ik word 100!’ Met fiere vasthoudendheid komt een mens een heel eind, als het lijf wat meewil.

Ze geniet van de slingers en de tekening van kleinzoon, van de aandacht van kinderen en kleinkinderen. Maar dan komt de jongste binnen: Eva, dochter van haar kleindochter. Drie weken oud. Mijn moeders handen en armen vinden als vanzelf de perfecte plooi om de baby vast te houden. Ze kust de kleine handjes, zegt lieve zinnetjes en zit blinkend te genieten. Ze aait het hoofdje en vertelt het kindje hoe braaf het is. Meer dan een halfuur lang heeft ze verder niets of niemand nodig.

Tijd genoeg dus om een foto te maken van het viergeslacht waar ze zo naar heeft uitgekeken en waar ze zo trots op is. Een fiere foto waar het geluk en de dankbaarheid langs alle kanten van afspatten. Een echte mijlpaal in haar ogen, die bovendien in haar krant komt te staan. Iedereen die ze kent, zal het zien. Trots in het kwadraat!

Het is voorbarig om de ervaringen van mijn moeder ‘onvergetelijk’ te noemen. Ik weet niet wat er zal blijven hangen van dit grote geluksmoment. Dankzij de foto wordt het wellicht een ijkpunt. En voor mij was het heel bijzonder om te zien hoe mijn moeder de moedergebaren, gezichtsuitdrukkingen en geluiden na al die jaren feilloos zonder nadenken kon reproduceren. Een moeder blijft altijd een moeder. Ook al wordt ze 100.

(Elisabethblog april 2022)