Kolet Janssen

auteur

Naamfeest

6 maart 2020

Een paar jaar geleden, toen mijn ouders beiden al in de tachtig waren, zag ik het al aankomen: ‘Als jullie er niet meer zijn, gaat er niemand nog aan mijn naamdag denken!’

Het was een speciale traditie bij ons thuis: wij vierden niet alleen de verjaardagen, maar ook onze respectievelijke naamfeesten. Dat van mijn moeder in juni, mijn vader en mijn broer samen in juli, en het mijne op 6 maart. De naamfeestvieringen kwamen uit de zeer katholieke familie van mijn vader. Hij en zijn broers kenden van elkaar geen verjaardagen, alleen naamfeesten.

Ik kreeg op mijn naamdag als kind altijd een klein cadeautje, bijvoorbeeld een pantoffelplantje voor op mijn kamer. Later stuurden mijn ouders me nog elk jaar een kaartje met gelukwensen. Tot enkele jaren geleden kon ik daar rotsvast op rekenen.

In mijn eigen gezin is het vieren van naamfeesten nooit echt van de grond gekomen. Ik gaf mijn kinderen wel eens een boekje op die dag, maar het drong allemaal niet echt door. Ze kennen nauwelijks hun eigen naamfeest, laat staan het mijne.

Inmiddels is mijn vader overleden en mijn moeder te verward om op regelmatige basis de blaadjes van de kalender te halen. De link met mijn naamfeest (of andere betekenisvolle dagen) is weg. Daarom jammerde ik vanmorgen nogal kinderachtig tegen mijn onverstoorbare echtgenoot dat er niemand nog aan mijn naamfeest dacht.

Maar dat had ik fout. Want in de loop van de voormiddag kreeg ik een appje van mijn vriendin Monique, die de heilige Coleta in haar agenda had zien staan. Ze heeft zelf een zus die Colette heet, dus haar aandacht was meteen gewekt. En vanmiddag lag er een kaartje in de bus van mijn trouwe buurvriendin Els, tegen wie ik bij onze pilatesoefeningen in de ochtend ook al mijn nood had geklaagd.

En zo kreeg ik dus toch nog gelukwensen op mijn naamfeest. Of hoe je een oud reptiel als ik toch weer gelukkig kunt maken. Leve de heilige Coleta en vooral leve mijn vriendinnen!

(Afb. van Manuel de la Fuente via Pixabay)

Een reactie op “Naamfeest”

  1. Trees Vandenbussche schreef:

    He, ik kende hetzelfde in mijn kindertijd. Mijn grootmoeder vond ook verjaardagen niet belangrijk, wel de “feestdag”, het naamfeest, dus. Bij mij was het 3 oktober, tot de paus enkele heiligen afschafte en andere, zoals Treesje van Lisieux, een andere plaats op de kalender gaf. Dan was het 1 oktober. Maar zolang ik thuis was, bleef het 3/10. Maar ook hier, in mijn gezin, kwam het niet van de grond.

    Fijn dat jij zo’n goede vriendinnen hebt!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.