Netwerk

20 november 2018

Ik raak in gesprek met een jonge moeder uit Bangla Desh. Ze woont hier al een paar jaar met haar man en haar peuter.
‘Vroeger heb ik veel kleren genaaid’, vertelt ze. ‘Ik kan heel goed met een naaimachine werken.’
‘En waarom doe je dat nu niet meer?’ vraag ik.
Ze haalt haar schouders op en lacht omdat ik dat niet begrijp. ‘Ik kan hier toch geen naaimachine kopen’, zegt ze. ‘Wat moet ik doen als die machine kapotgaat? Wie kan ik dan om hulp vragen?’ Ze schudt het hoofd. ‘In mijn land wist ik dat allemaal, dat was geen probleem, ik kon altijd ergens naartoe. Maar hier? Ik heb geen idee!’

Ik knik sprakeloos. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om je hele netwerk te verliezen: je familie en je vrienden, maar ook je vertrouwde winkels, je slimme reparatie-adresjes, je rustige eetcafé’s, je alternatieve fietsroute als het winderig is, je leverancier van lekkere rijst en verse groente, je betrouwbare kapper en ga zo nog maar even door. Het leven is opeens vol hindernissen en gevaren. Alles wat jij en je familie een leven lang hebben verzameld aan weetjes, tips en handigheden, is opeens waardeloos geworden. Je moet helemaal van voor af aan beginnen. Pas je kinderen zullen er de vruchten van plukken.

Migratie in de praktijk. Als je er niet mee te maken hebt, stap je er zo makkelijk overheen. Ik besef opeens hoe dapper het is om elders een leven op te bouwen. Hoeveel moed en energie je ervoor nodig hebt. Al die mensen verdienen ons respect. En misschien soms een beetje hulp, als we een draadje in het nieuwe netwerk kunnen worden.