Kolet Janssen

auteur

Niet meer kiezen

30 december 2021

Hoe ouder ik word, hoe meer ik merk dat het niet altijd leuk is om te kiezen. Een mens moet steeds meer kiezen en dat wordt me weleens te veel. Je elektriciteitsleverancier en je internetprovider. Je ziekenfonds en je lijst met hobby’s. Je werkplek en je vriendenkring. Zelfs je geloofsgemeenschap is niet meer louter en alleen een geografisch gegeven.

Natuurlijk wil niemand terug naar vroeger. Het is fijn om aan al die aspecten van het leven een eigen invulling te kunnen geven. Maar stilaan bots ik toch op mijn limieten. En ik begin te vermoeden dat het ook wel iets heeft om te leven met wie en wat er op je pad komt, zonder telkens te moeten kiezen.

In de parochie waarin we al meedraaien sinds de beginjaren van ons huwelijk, zitten zoals overal mensen van diverse pluimage. Er zijn er met opvattingen die ik helemaal niet deel: fanatieke strijders voor vernieuwing of nostalgische pleiters voor Latijnse gezangen of de klassiekers van Oosterhuis. Sommigen hebben een stijl die heel anders is dan de mijne: ze zwelgen in zweverigheid of eisen juist een link met concreet maatschappelijk engagement in elke viering. Sommige parochianen zijn zo sterk bezig met het klimaat of het asielzoekersprobleem dat elk gesprek met hen een opgave wordt. Er zitten eeuwige twijfelaars bij en mensen die alles door een zwarte bril bekijken. Voor anderen is alles rozengeur en maneschijn. Zij willen vooral feesten organiseren, zonder dat daar een duidelijke reden voor is.

Van een heleboel van die mensen krijg ik weleens de wiebeltjes en zij ongetwijfeld ook van mij. Maar na al die jaren merk ik – tot mijn eigen verbazing – dat ik niemand van hen zou willen missen. Wat een bijzonder voorrecht is het om samen met deze groep mensen die mij door het leven toevallig in de schoot werd geworpen, mijn geloof te mogen beleven. Om samen met hen rond het altaar te staan en het Onzevader te bidden. Om samen iets te organiseren voor de kinderen of voor willekeurige voorbijgangers. Om samen te luisteren naar die aloude teksten en daar elk toch weer andere dingen in te horen. Om ons telkens opnieuw kind te voelen van dezelfde vader.

Wat er ook gebeurt, ik geloof niet dat ik op zoek zal gaan naar een andere parochie. Ik doe het wel met de kostbare groep die met ups en downs God en Jezus voor mij levend houdt. We proberen elkaar te gunnen om iets anders te denken, te zeggen, te zingen of te doen. Dat lukt niet altijd, maar hoe kunnen we dromen van Gods vrede als we die niet eens binnen onze kerkmuren proberen te beleven?

Samen helpen we elkaar om met nieuwe ogen naar de kerk te kijken. En ook als ik het niet altijd helemaal begrijp of als ik een aanvankelijke weerstand voel, laat ik me meedeinen op het ritme van de groep.

Zolang we oog blijven hebben voor wie klein en kwetsbaar is, zolang we ons hart voelen branden voor God en voor elkaar, zolang we open blijven staan voor wat het leven van ons vraagt, zitten we op het juiste spoor.

(TGL 2021-4)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.