Ondersteboven

30 januari 2024

Onlangs nam ik deel aan een online vergadering met een stuk of tien mensen. Een voor een verschenen de nieuwkomers in beeld. Je zag ze zwaaien en nog even geconcentreerd prutsen aan hun instellingen. Op mijn scherm stond een mozaïek aan achtergronden, van volle boekenkasten over rommelige vensterbanken tot fotomuren. Ook de hoofden waren niet allemaal even groot. Dat hing ervan af hoe dicht de deelnemers bij hun toestel zaten.

De voorzitster van de vergadering was al begonnen met haar inleiding, toen er opeens nog een laatkomer opdook. Toen het beeld van zijn schermpje oplichtte, verscheen hij ondersteboven in beeld.

Het zorgde voor veel hilariteit. De arme man was al enkele dagen op zoek om het probleem op te lossen, maar hij slaagde daar niet in. Daarom had hij besloten om toch maar deel te nemen, al was het dan omgekeerd.

Het zicht van die omgekeerd zwevende man op ons scherm werkte telkens op onze lachspieren. Bovendien was het verrassend hoe slecht we zijn reacties konden inschatten, zo op zijn kop. We hoorden natuurlijk wel zijn stem, maar zijn gezichtsuitdrukkingen konden we onmogelijk ondersteboven interpreteren.

Een tijdje later verdween hij uit beeld om nog wat later helemaal in de juiste positie terug te komen. Het was gelukt! De man zag er rechtop heel anders uit dan ondersteboven.

Het is echt ontwrichtend om iemand ondersteboven te zien. Om ondersteboven met hem te moeten overleggen, om ondersteboven vragen te horen beantwoorden. Een menselijk brein heeft niet veel nodig om de kluts kwijt te raken. Wat zou er gebeuren als onze gezichten opeens allemaal groen gekleurd zouden zijn? Als onze gezichten uitgerokken of ingedikt zouden worden zoals in de lachspiegels op de kermis? Een normale conversatie zou dan amper nog mogelijk zijn.

Misschien herken je alleen je nabije geliefden ook omgekeerd. Want alleen van hen ben je immers ‘ondersteboven’.

(Photo by Miguel Bruna on Unsplash)