Op het kerkhof

31 oktober 2021

Het kerkhof waar mijn vaders urne begraven ligt, wordt steeds voller. Eerst lag hij op de laatste rij, nu zijn er al zes extra rijen en is het stilaan een beetje zoeken. De zon licht de bloemen bij de graven op. De kleurige bladeren op de grond zorgen voor het aangepaste confettitapijt.

Ik poets dit jaar het graf zonder het gezelschap van mijn moeder. Ik zag op tegen het gedoe van rollator inklappen en moeder in schoenen, jas en auto wurmen. Maar nog meer was ik bang voor haar zichtbare ontreddering bij het graf.

Het lijkt steeds meer alsof ze zich dan pas herinnert dat mijn vader gestorven is. Zelfs dat hij er ooit is geweest. Alsof ze opeens met een schok opnieuw in dat grote verdriet terechtkomt. Vijfenzestig jaar huwelijk, door dik en dun. Ze kan niet echt bevatten dat ze nu al vier jaar zonder hem verder leeft. Meer en meer valt mijn vader ook door de gaten in haar geheugen.

Maar dan ziet ze opeens de foto op het graf. Die herkent ze meteen. De tranen volgen. En dan raakt ze in de ban van de letters van haar eigen naam, die nog zonder datum alvast in de steen naast die van mijn vader zijn gegrift. Het is verwarrend. Al is ze vierennegentig, toch lijkt het ook voor haar nog onvoorstelbaar dat ze daar ooit zal liggen.

Ik poets het graf dus zonder dat mijn moeder erbij is, dit jaar. Haar ontroostbare tranen ging ik liever uit de weg. Misschien neem ik haar wel mee voor een kort bezoekje rond Allerzielen.

In gesprekken over vroeger wordt ‘onze pa’ voor mijn moeder stilaan opnieuw haar eigen vader en niet meer de onze. De oudste herinneringen blijven het langst.

De afstand tot mijn vader wordt ook voor ons elk jaar groter. Hij heeft inmiddels al zoveel niet meer meegemaakt dat ons de laatste tijd heeft beziggehouden. Hoe zou hij op corona hebben gereageerd? We zullen het nooit weten.

Elke mens is een nieuwe kans. Ons leven speelt zich af tussen geboorte en dood, op een welbepaalde plek en tijd. Soms lijkt het traag te gaan, soms juist heel snel, maar in feite gaat het altijd voor iedereen op hetzelfde tempo, jaar in, jaar uit. De dood komt, al weten we niet wanneer. En hoe druk we ook bezig zijn, God ziet ons allemaal.

(Kerknet.be 30 oktober 2021, afb. van Cocoparisienne via Pixabay)