Pijnboompitten

22 oktober 2019

‘Heb je ook pijnboompitten?’ vraag ik aan Rachid, mijn uitermate vriendelijke Marokkaanse kruidenier. Zijn verse dadels smaken zoveel lekkerder dan die van de supermarkt, dat ik ook zijn pijnboompitten wel eens wil proberen. Hij kijkt opeens wat terughoudend.

‘Jazeker heb ik die’, zegt hij, terwijl hij haast met tegenzin een pak uit de rekken haalt. ‘Maar je moet die altijd eerst roosteren, hoor.’ Hij klemt het pak stevig vast. ‘De smaak komt pas tevoorschijn als ze lichtjes geroosterd zijn, gewoon in de pan, zonder olie of zo’, gaat hij verder.

Ik beloof plechtig dat ik de pijnboompitten persoonlijk zal roosteren voor gebruik.

‘Sommige mensen gooien ze gewoon zo in het eten!’ zegt Rachid hoofdschuddend. In zijn ogen is dat pure heiligschennis. Hij wappert met zijn vingers van zijn neus en zijn mond de winkel in. ‘De geur! De smaak! Dat gaat niet zonder roosteren!’

Ik blijf glimlachen. Ik durf niet op te biechten dat ik ook weleens pijnboompitten zonder roosteren in een slaatje heb gegooid, om tijd te besparen. Na zijn betoog zal ik dat nooit meer wagen, dat staat vast.

Bij het afrekenen stopt hij het pak met pijnboompitten in mijn boodschappentas. ‘Dus eerst roosteren’, drukt hij me tot slot nogmaals op het hart. Ik knik vrolijk en fiets naar huis.

Later op de dag zet ik een pan met een handje pijnboompitten op het vuur. Ze ruiken na een halve minuut verrukkelijk. Ik schud met de pan tot ze langs alle kanten lichtjes bruin zijn. Alleen al voor de geur zou je Rachid gelijk geven.

Elke dag kom ik mensen tegen die hun eigen expertise hebben, op welk vlak dan ook. Ik neem me voor om beter naar hen te gaan luisteren. Zo ga ik veel leren, elke dag opnieuw. Mijn pijnboompitten smaakten nog nooit zo lekker.

(Afb. van gogo05151015 via Pixabay)