Plompverloren
12 december 2018
Ik kwam haar tegen bij de brievenbus, waar we allebei een stel omslagen door de gleuf wilden gooien. ‘Ook al kerstkaartjes?’ vroeg ik glimlachend. Ze keek me vreemd aan en zei toen plompverloren: ‘Mijn man is twee weken geleden gestorven.’ Ik hapte naar adem. We kenden elkaar niet zo goed, maar wel al meer dan twintig jaar. Zij en haar man waren een halve generatie jonger dan ik. Hoewel ze maar een paar straten verder woonden, had ik het overlijden gemist.
Het was heel plots gegaan, vertelde ze. Een soort constructiefoutje dat vroeg of laat fataal kan worden. Ze hadden geen afscheid kunnen nemen, maar hij was thuis opgebaard, om toch nog even samen te zijn. ‘De kinderen zijn nog zo jong’, zei ze. Tussen twaalf en negentien, de leeftijd waarop de wereld opengaat. En dan zo’n klap in je gezicht, nog voordat je op eigen benen staat. Ze vertelde hoe zorgend hij altijd was, ook thuis, en hoe ze dat misten. En hoe hij altijd alles positief bekeek en met humor de moed erin hield. ‘Dat proberen we nu ook’, zei ze. Het was meer een wens dan een feit.
Ik keek haar na toen ze wegfietste naar het stadskantoor. Heel even leek het ondenkbaar dat je met zo’n groot gat in je leven toch weer verder doet. Dat je elke ochtend opstaat, je aankleedt en ontbijt maakt voor je kinderen. Dat je oplossingen zoekt voor concrete problemen. Dat je fietst en brood koopt en formulieren invult en alles zo goed mogelijk probeert te regelen, terwijl je af en toe misschien niet weet of er nog iets in het leven zin heeft.
Over God heb ik met haar niet gesproken, hoewel ik weet dat ze gelovig is. Ook God staat bij zoiets met zijn mond vol tanden, denk ik, net als ik. God heeft dan net als wij maar één antwoord: liefde. Liefde is het enige wat zal helpen, heel veel liefde, van heel veel mensen. Mensen die er zijn, die zien wat ze nodig heeft, die zonder omhaal iets praktisch voor haar regelen, die veel zwijgen en af en toe misschien iets zeggen. Er zijn gelukkig veel warme mensen om haar heen en dat zal nodig zijn. Want als de dood zo plompverloren in je leven komt, heb je alle liefde nodig om op de scherven verder te leven.
…’als de dood zo plompverloren in je leven komt, heb je alle liefde nodig om op de scherven verder te leven.’
Mooi, Kolet. Pijnlijk, snijdend, maar ook mooi. En voedend.
Liefs