Primitief

15 november 2020

Ooit las ik een verhaal van iemand die zich helemaal had ingeleefd in de periode van de eerste mensen. Wat me bijbleef was hoe weinig mensen er toen slechts waren op onze planeet. Een klein groepje ‘holbewoners’ dat samen de elementen trotseerde, zag dan heel soms, op een avond, een flakkerend vlammetje aan de overkant van een diep dal. Grote opwinding: daar waren ook mensen!

Misschien zouden ze hen ooit ontmoeten, misschien ook niet. Misschien waren ze vijandig, misschien konden er banden worden gesmeed en dingen worden uitgewisseld. De avontuurlijksten van de groep wilden op verkenning om contact te leggen. De bangsten wilden zichzelf liefst onzichtbaar maken.

Was het vuurtje er de volgende avond weer? Of waren het niet meer dan een paar mensen op doortocht? En waar gingen ze naartoe? Het zien van dat lichtje aan de andere kant van het dal, riep veel vragen en verwachtingen op.

Onze tijd is in de meeste opzichten niet meer met toen te vergelijken. Het donker is haast nooit meer echt zwart. We hebben lampen in onze huizen en verlichting op straat. Iedereen heeft zelfs in zijn zak een mini-zaklampje voor noodgevallen op zijn gsm. Het lijkt alsof we het duister voorgoed overwonnen hebben.

En we lopen elkaar ook voortdurend voor de voeten. De tijd dat er alleen mensen waren aan de andere kant van het dal, is lang voorbij.

Maar diep in ons hart zit er nog een grote portie oermens. We snakken naar lichtjes, nu het elke dag vroeger donker wordt. En ook al staan we in de file of kruisen we mensen op elke stoep, toch zijn we vaak alleen.

Daarom springt ons hart op als we ergens een huis zien waar iemand een lichtje heeft geplaatst. ‘Ik ben er ook’, zegt dat lichtje. ‘Ik heb jou nodig en jij mij. Vergeet dat nooit.’

Als deze coronapandemie ons tenminste dat heeft geleerd, zou dat heel mooi zijn.

Mensen verlangen naar licht. Mensen verlangen naar elkaar. Het is niet anders dan toen.