Samen op het kerkhof
13 november 2022
Het zal wel aan het weer hebben gelegen. Toen ik op de zaterdag voor Allerheiligen met mijn moeder het graf van mijn vader bezocht, was het daar een gezellige drukte.
Mensen waren in de weer met emmers, borstels en doekjes. Ze haalden water bij het kraantje en maakten daar rustig een praatje met andere grafverzorgers.
Niemand was gehaast, want het was zalig zacht en zonnig.
In de stralende zon blonken de chrysanten nog meer dan andere jaren. Hier en daar hurkte iemand op het gras. Een paar kinderen renden tussen de graven. Op de bankjes zaten mensen vrolijk met elkaar te praten. En de doden, die lagen glimlachend tussen al dat volk.
Er ontbraken enkel nog een paar picknickmanden en wat flessen wijn, een dekentje om op te zitten en misschien iemand die zachtjes gitaar speelde.
De feesten op Mexicaanse kerkhoven waren opeens heel dichtbij. Het was niet langer iets exotisch. We voelden aan den lijve hoe fijn het kon zijn om één keer per jaar samen te zijn met onze doden en met de mensen om ons heen.
De gesprekken gingen over herinneringen van vroeger, toen de doden nog onder ons waren. En ook over hoe het leven verder was gegaan. Alles door elkaar, zoals het bij mensen past.
Op het einde van de lange laan tussen de graven stond zoals altijd het kruisbeeld met de eeuwig lijdende Jezus. Ook hij zag er wat minder verkleumd uit dan anders. En gelukkig hadden ze ook aan zijn voeten een bankje neergezet, zodat hij kon meegenieten van de gesprekken. Want lief zijn voor elkaar in de kleine dingen van het leven, troost vinden bij elkaar ondanks de pijn, dat is zijn specialiteit.
Wie weet is het volgend jaar weer echt herfstweer met Allerheiligen en Allerzielen. Zodat we ons haastig van onze taak bij het graf kwijten en geen zin hebben in een praatje met de buren op het kerkhof. Dan zitten we weer elk apart in onze huizen met ons verdriet. Deze zomerse herfst zorgde bij de graven voor een klein wonder.
(Kerknet.be 13 november 2022, afb. van Public Domain Pictures via Pixabay)