Stad der blinden

22 juli 2020

Mondmaskers zijn onze nieuwe vriendjes. Je kunt de deur niet meer uit zonder eentje achter je oren of in je broekzak. Of je dat nu leuk vindt of niet, het is niet anders.

Vorige week trokken wij met kleinzoon naar de grotten van Hotton. Ook daar was een mondkapje verplicht, dus wij snoerden er braaf eentje achter de oren. Zolang we bovengronds waren, lukte het nog. Maar zodra we de trapjes afdaalden naar de eigenlijke grotten onder de grond, werd ik op slag ongeveer zo blind als een mol.

In de grotten is het altijd donker. Alleen hier en daar en voor korte tijd is er verlichting, meestal gericht op bepaalde fraai gevormde stalagmieten of -tieten. Daarbij is de atmosfeer er nogal vochtig en is het er kouder dan bovengronds, dus mijn bril besloeg ogenblikkelijk met aan beide kanten van mijn brillenglazen een dikke laag condens. De lucht die ik via mijn mondkapje uitademde, voegde daar telkens nog een extra portie damp aan toe.

Als ik mijn bril afzette, zag ik sowieso geen steek. Als ik hem opzette, zag ik slecht verlichte mist. Ik tastte langs de relingen en voelde voorzichtig met mijn tenen of er nog een trede was van die trap. Wat bedoeld was als een gezellige toeristische uitstap, veranderde voor mij snel in een gevaarlijke mystery game. Ik veegde over mijn brillenglazen met mijn vingers, maar ze besloegen ‘sneller dan mijn schaduw’.

Ik daalde verder voorovergebogen turend de ijzeren trapjes af, toen opeens mijn bril – wat verder naar voren op mijn neus door het mondkapje – weggleed en ergens op de bodem stuiterde. Ik nam in gedachten al afscheid van mijn bril, maar gelukkig vond iemand hem voor zijn voeten, vlak voordat hij erop kon trappen. Ik klemde mij dan maar vast aan mijn echtgenoot en staarde met wijdopen maar weinig ziende ogen naar alles wat de gids aanwees. Ik zwoer dat ik nooit meer onderaardse grotten zou bezoeken.

In mindere mate geldt dit scenario ook voor het bezoeken van winkels of andere verwarmde ruimtes als je uit de koudere buitenlucht komt. Mondkapjes beschermen mij en anderen tegen corona, maar ze vergroten mijn risico op struikelen en vallen. Kiezen tussen de cholera en de pest, heet zoiets.

We hebben het jarenlang kunnen wegmoffelen, maar bijziendheid is opeens weer een echte handicap. Wees dus extra vriendelijk en voorkomend tegenover mensen met een bril. Zoals je dat zou doen voor mensen in een rolstoel.

Hoe het verder gaat met corona dit jaar, weet nog niemand. Maar voor mij staat één ding al vast. Het wordt een wazige winter.

(Afb. van Getulio Morales via Unsplash)