Terugblik
26 juli 2022
De vakantiereis zit er weer op. Ik neem een caleidoscoop aan beelden en verhalen mee naar de ‘tijd door het jaar’, die er binnenkort weer aankomt. Wat zal ik onthouden van al die zomerse overvloed?
Ongetwijfeld de prachtige kapitelen en timpanen. Met bijvoorbeeld in Conques het beeld van de hel waarin een verdoemde jager aan het spit oven een vuurtje wordt geroosterd door twee konijntjes, twee van zijn slachtoffertjes. Zoete wraak!
Of de hooggelegen bastides rond Albi die we te voet verkenden en die we nog voelen in onze kuitspieren.
De wandeling bij zonsondergang met zicht op een dorpje dat ‘Cordes-sur-Ciel’ heet. De schitterende Vlaamse wandtapijten in de kerk van La Chaise Dieu. De heerlijke lunches met rosé van de streek in terrastuintjes met ongelooflijke panorama’s.
Maar wat me het meest gaat bijblijven, was toch dat gezin in een van onze gîtes. Ze hadden een dochtertje van zes, een prachtig meisje. Maar als ze begon met huilen, kon ze niet meer stoppen. ‘Ze heeft een beperking’, vertelde haar moeder zachtjes als we wilden helpen. ‘Ze moet nog wennen, ze heeft wat meer tijd nodig, we weten niet of het zal lukken.’
De vader en de moeder loodsten de kleine Ella met eindeloos geduld het zwembad in, maar ze bleef huilen. Ze probeerden het op alle mogelijke manieren, maar het lukte niet. In hun huisje was het meisje gelukkig, tussen haar eigen beddengoed en speelgoed. Ze kwam ook mee naar de table d’hôte, met een tablet waarop ze spelletjes speelde. Ella keek met lichte ogen door de andere mensen en kinderen heen.
Samen met haar ouders maakte ze uitstapjes. Zoveel zachtheid, zoveel geduld, zoveel moed en vindingrijkheid. De ouders haalden haar erbij en toch lieten ze haar de kans om op zichzelf te zijn. Altijd was een van hen bezig met het dochtertje. ‘Ze heeft een zeldzame afwijking, met autistische trekjes, maar ook nog andere problemen’, vertelde de moeder. ‘Soms leert ze iets bij en dan gaan we daar volop op in. Zo begon ze opeens te springen en dus hebben wij meteen een trampoline gekocht. Maar ze gaat soms ook achteruit. Een tijdje geleden kon ze eten met een lepel, nu niet meer.’
Wij en de andere gasten luisterden vol respect. We zwegen vooral, want goede raad was hier niet aan de orde.
Pas enkele dagen later vond ik het woord dat paste bij de ouders van Ella. Toewijding. Een mooi woord, dat ze volledig waarmaakten. Heel gewoon en toch buitengewoon.
Zelden heb ik zo’n concreet en bijna heilig voorbeeld van toewijding gezien.
(Afb. van Caleb Woods via Unsplash)