Testament

19 april 2019

‘Dag mevrouw, ik kom van Artsen zonder Grenzen’, zegt een frisse jongeman aan mijn deur.

‘Ik weet al wat je mij gaat vragen’, repliceer ik.

Hij kijkt verbaasd. ‘Ja? Wat dan?’

‘Een maandelijkse bijdrage’, antwoord ik.

Hij kan alleen maar knikken. Hij probeert me uit te leggen wat ik al lang weet: dat zoiets voor stabiliteit in de inkomsten en dus voor een betere planning van de werking zorgt. Maar als je gemiddeld drie keer per week iemand van een of andere organisatie aan je deur hebt staan, kun je daar niet telkens op ingaan. Dat vertel ik hem.

‘Dan moet het hier een heel warme buurt zijn’, zegt hij leep in een poging om mij te vermurwen, maar ik trap er niet in.

Eenmalige bijdrages mag je aan die mensen zelfs niet geven, anders deed ik het wel. Ze hebben zich vastgebeten in het credo van de maandelijkse bijdrage.

Goede doelen hebben geld nodig. De strategieën die ze daarvoor ontwikkelen zijn onderhevig aan mode. Eerst waren er zielige verhalen en beelden van wegkwijnende kindjes. Het opbod daarin was soms letterlijk niet meer om aan te zien. Dan volgden getuigenissen van ondernemende mensen, die er heel geloofwaardig uitzagen. Zij moesten onze solidariteit losweken. Maar met eenmalige giften is het moeilijk om een beleid te voeren, dus word je nu herhaaldelijk op straat of aan de voordeur aangeklampt met de vraag voor een maandelijkse bijdrage.

Maar ook dat is blijkbaar op zijn retour. De nieuwe aanpak richt zich op de wat oudere en toch kapitaalkrachtige groep van de samenleving. Blijkbaar kom je in het vizier zodra je 64 wordt. Want op de dag van mijn verjaardag kreeg ik een vriendelijke mail van Rikolto: ‘Graag wil ik u uitnodigen voor een bijzondere avond over dit al even bijzonder onderwerp: Rikolto en uw testament.’ Als ik mijn leeftijd even uit het oog was verloren, was dat bij deze duidelijk rechtgezet. Verder geeft de afzender van de mail toe dat het ‘niet vanzelfsprekend is om over uw testament na te denken’, maar dat trouwe donateurs wellicht graag een legaat willen doen om een en ander niet volgens de wettelijke bepalingen te laten verlopen. Op die manier kan ik zowel Rikolto als mijn erfgenamen blij maken. Daarover zal mij op die infoavond alles uit de doeken worden gedaan.

Ik vind het altijd een beetje vervelend als andere mensen mij zeggen wat ik wel of niet moet doen. Ik zal dus een inspanning moeten doen om die mail niet averechts te laten werken. Want ik heb best wel een boon voor Vredeseilanden, ook al hebben ze nu een hippere naam. Voor die infoavond ben ik nog niet rijp, maar het idee zit wel in mijn achterhoofd. Dat hebben ze alvast bereikt.

Ik vrees alleen dat ik vanaf nu een stuk of drie dergelijke mails of brieven per week ga krijgen, die telkens het mes wat dieper in de wonde duwen. Met mijn leeftijd ben ik helemaal verzoend, maar het is nu ook weer niet nodig om mij dagelijks aan mijn testament te herinneren. Het is er ook niet het weer voor, met die stralende zon in deze Paasdagen. Testamenten moet je maken als het herfst is, toch? Maar misschien vergis ik me. Het is tenslotte Goede Vrijdag vandaag en dan mag je echt wel aan de dood denken. En aan wat er voor goeds verder kan leven na de dood. Misschien waren ze bij Rikolto wel heel bewust en uitgekiend bezig. Ooit moet ik zeker eens naar zo’n vergadering gaan. Maar voorlopig nog even niet.