Tijd voor mezelf

18 juni 2024

Je hoort het ongeveer iedereen verzuchten of er toch minstens onuitgesproken van dromen: ik wil eindelijk eens wat meer tijd voor mezelf.

Tijd waarin we niet worden opgeslokt door de drukte van het alledaagse leven. Door mensen met wie we in de loop der jaren hechte banden hebben gesmeed. Door afspraken en verplichtingen allerhande, die ongemerkt een eigen dwingend leven zijn gaan leiden en zich als een wankele toren blijven opstapelen. Door alles wat we zelf willen of denken te moeten. Door nieuwe dingen die als een onafgebroken bombardement op ons blijven afkomen. Als een mierenplaag dringen ze binnen door elk kiertje in onze verdediging en weten ze elke zwakke plek te vinden.

We moeten toch bijblijven. We moeten toch meegaan met onze tijd. We moeten toch iets vinden van alles wat er onze oren binnenkomt of op onze schermen opduikt. We moeten ons toch druk maken om alles wat er waar dan ook en hier vooral dreigt fout te lopen!

En zo lukt het natuurlijk nooit, die tijd voor onszelf. Als we één monster de kop hebben afgehakt, groeien er meteen drie andere koppen aan. En uit de kloof kruipen in een oogwenk zeven nieuwe draken. We hadden het kunnen weten, want we kennen onze sprookjes.

Tijd voor onszelf komt er nooit, tenzij we verhuizen naar een onbewoond eiland zonder bereik. Onderweg zijn we trouwens al vergeten waarvoor we die tijd zouden willen gebruiken. Het is een hopeloze onderneming.

Ik heb er me bij neergelegd. Ik ga pas tijd hebben voor mezelf als ik dood ben. En dan opeens wellicht in overvloed. Tenzij het toch waar is en we in het hiernamaals al onze geliefden gaan terugzien. Dan wordt het er nog behoorlijk druk. Al moet er in de eeuwigheid toch wel wat tijd voor mezelf te vinden zijn. Ik kijk er nog niet naar uit.

(Photo by Ryan Moreno on Unsplash)