Tradities

8 januari 2019

De doos met poeder voor de vaatwasser stond bij ons tot voor kort op de hoogste plank van de keukenkast. Ik moest er telkens een trapje voor uithalen om erbij te kunnen. Pas nadat ik bij het afstappen op een dag lelijk gestruikeld was, vroeg ik me opeens af waarom het niet eenvoudiger kon. Er was best plaats in de kast onder de kraan, naast de vaatwasser.

Het antwoord stamde van meer dan twintig jaar geleden: vaatwasmiddel is giftig en de kinderen mochten er absoluut niet bij kunnen. Maar inmiddels zijn alle kinderen al lang en breed het huis uit. Zelfs de jongste is 27 en heeft sinds kort zijn eigen vaatwasser.

Meer dan twintig jaar klommen wij dus dagelijks een trapje op en af, zonder dwingende reden. Het toont eens te meer aan hoe wij mensen ons vastklampen aan gewoontes, zonder nog stil te staan bij de zin ervan.

Ik neem me voor om dit jaar elke week een oude gewoonte onder de loep te nemen. Niet te veel ineens, want een mens moet kunnen volgen. En telkens na te gaan wat erachter zit en of dat nog op de goede manier wordt verdedigd en beschermd in die vorm. Soms zal ik moeten gaan zoeken naar een nieuwe manier om iets in stand te houden.

En ik denk aan die zalige uitspraak van Gustav Mahler: ‘Traditie is niet het vereren van as, maar het bewaren van vuur.’