Twee aan twee

13 februari 2024

Telkens als we op de lagere school een uitstapje maakten, klonk het bevel: ‘Twee aan twee!’ Alleen gekoppeld aan een klasgenoot mochten we de wijde wereld in. Het was een voorafspiegeling van hoe het later vaak zou zijn: wie wilde er samen met jou op één bank zitten in het middelbaar? Met wie ging je naar de film, naar een fuif? Wie wilde je als lief? Wie schoof je misschien een ring om de vinger? Groepjes waren oké om het ultieme paarzoeken nog even te vermijden, maar uiteindelijk hoorde je te landen als onderdeel van een stel.

In de realiteit is dat lang niet meer voor iedereen zo, of toch niet levenslang. Je kunt als single door het leven gaan en occasionele duo’s vormen in je vriendenkring, bij het sporten of als collega. Je kunt zelfs een kortstondig heerlijk koppel zijn bij een toevallige ontmoeting op een lezing of op de trein.

Een beeld of een foto van twee mensen spreekt haast iedereen aan. Er gaat een diep verlangen naar verbondenheid, naar wederkerigheid en tweezaamheid achter schuil. Dat kan een moeder met kind zijn, of twee vrienden of vriendinnen, of een liefdeskoppel van gelijk welke leeftijd. Tussen twee mensen groeit iets krachtigs, dat plaats en tijd overschrijdt. Zelfs de dood kan het niet uitroeien.

Op die onverwoestbare onderstroom deint een feest als Valentijn. Iedereen koestert zich in de warmte van iemand die voor jou speciaal is. Als dat wederkerig is, is het leven opeens vol muziek.

Op de tentoonstelling in het MAS, ‘Zeldzaam en onmisbaar’, met een selectie van Vlaamse topstukken, staan in de laatste zaal twee ‘paren’, twee aan twee. Een bronzen man en een vrouw, met als titel ‘koning en koningin’ van Henry Moore. En een dertiende-eeuws houten beeld van Jezus en zijn apostel Johannes. Samen in één zaal zijn ze een levende reclame voor vriendschap en liefde. Zo lang mensen daarop inzetten, is er hoop. Voor ons en voor de wereld.