Typisch

19 november 2020

Onze buurvrouw uit Chili heeft haar woonkamer geschilderd. Als een soort lambrisering verfde ze de onderste helft van alle muren diep turkoois. De bovenste helft werd wit. Eén muur kreeg een spetterend bloemetjesbehang. De deurlijsten werden zachtgeel. Met de vele kamerplanten erbij is het resultaat verbluffend. Een exotisch paradijs achter de gevel van een gewoon Belgisch rijhuis.

‘Waw, dat is echt typisch Zuid-Amerika!’ zeggen alle buren als ze bij haar over de drempel stappen. ‘Die felle kleuren, dat zouden wij nooit durven! Zo warm, zo zonnig, zo vrolijk. Wij Europeanen zijn daar veel te saai voor.’

De ouders van onze buurvrouw krijgen de kamer via skype te zien. En het grappige is dat ook zij het heel bijzonder vinden. Hun huis in Santiago ziet er niet kleuriger uit dan het doorsnee Belgische huis. ‘Het is typisch Europees geworden’, zeggen ze. ‘Heel anders dan wat wij gewoon zijn.’

De buurvrouw lacht fijntjes. Zij volgt haar eigen smaak en doet precies wat ze wil.

Een onverwacht voordeel van migreren is dat je je kunt losmaken van geplogenheden. Je laat die van je land van herkomst achter en je hoeft niet meteen die van je land van aankomst zomaar over te nemen. Je hebt recht op een aparte status, waarin je zelf de elementen kunt kiezen waaruit je je ‘menu’ samenstelt. Op elk gebied.

Daarom zijn migranten vaak zulke interessante mensen. Zij hebben bewust nagedacht over wat wij gemakshalve vanzelfsprekend vinden.

Op kleine schaal doen we dat natuurlijk allemaal. We kiezen wat we van ons oorspronkelijke gezin overnemen in ons eigen huishouden. We laten dingen uit onze opvoeding vallen en bewaren andere. We koesteren bepaalde tradities en verfoeien of negeren andere. Zo maakt iedereen van het leven zijn of haar hoogstpersoonlijke mix. Meestal zijn we vooral typisch onszelf.