Van neuzen en nekwervels

14 januari 2020

Meer dan vijf uur staan we in de file voor de balie van de luchtvaartmaatschappij voor een omboeking van onze vervolgvlucht. Hevige regen heeft gezorgd voor giga-vertragingen van alle vluchten, vandaar de eindeloze rij die nauwelijks opschiet. Mensen zien hun plannen in duigen vallen, ze worden moe en prikkelbaar. Er is nauwelijks personeel te zien. Iemand denkt gegronde redenen te hebben om voor te dringen en die vijf uur aanschuiven van de anderen te negeren. Er ontstaat een heftige discussie. Een man haalt vol verachting snel zijn wijsvinger naar voren langs zijn neus, in een gebaar dat uitermate beledigend moet zijn voor wie de code kent. Wij staan er met grote ogen naar te kijken.

Later op onze bestemming blijkt bij het ontbijt dat de ober wel degelijk groene thee heeft, ook al zet hij ons met zijn schommelend ‘nee’ schudden telkens weer op het verkeerde been. Want dat wiegelende ‘nee’ met zijn hoofd betekent hier gewoon ja, en dat blijven we ondanks alle informatie en vorige ervaringen steevast verkeerd begrijpen. Het is sterker dan onszelf. En het is al helemaal onmogelijk om zelf te ‘wiegelen’, daarvoor ontbreekt ons vermoedelijk een essentiële nekwervel.

Menselijke communicatie is een wonder. Het is verbazend hoeveel je aan elkaar kunt duidelijk maken als je allebei je eigen taal spreekt en je met wijzen en handgebaren uit de slag trekt.

Met wie naast je in bed ligt of in je eigen stad over dezelfde stoep loopt, tot wie aan de andere kant van de wereld woont: we communiceren aan een stuk door. Meestal gaat dat goed. Af en toe loopt er iets fout. Dat kan veraf zijn of dichtbij. Dan zit er maar één ding op: glimlachen en opnieuw proberen. Dat werkt. Altijd en overal.

(Afb. van HNDPTESBC via Pixabay)