Vanzelfsprekend

14 maart 2024

Na afloop van een lezing praat ik wat na met anderen. In het groepje staan heel wat mensen van elders, mensen die ik niet ken.

‘Woon je graag in Leuven?’ vraagt iemand me.

Ik sta opeens met mijn mond vol tanden. Ik woon hier al langer dan ik ooit in mijn geboortestad heb gewoond. Zoals vele anderen ben ik blijven plakken na het studeren. We wonen al decennia in een huis in een buurt waar ik heel wat mensen ken. Onze kinderen zijn hier geboren en naar school gegaan. Ik ken de buurtsupermarkt en de apotheker. Ik weet waar ik moet zijn voor lekkere kaas, een nieuw lampje of warme pantoffels. Ik weet langs welke weg ik de minste heuvels moet op- en afrijden met mijn fiets. Ik kom elke dag wel mensen tegen bij wie ik me thuis voel, in mijn kerk, in het buurthuis of onderweg. Ik ken elk groen plekje in de omgeving.

Dus of ik hier graag woon? Dat is een vraag die ik me niet hoef te stellen. Ik hoef er niet elke dag over na te denken. Hier wonen is mijn leven. Het is vanzelfsprekend geworden, met alle kansen die bij elke plek horen. En ook met de minpunten die er natuurlijk zijn. Maar die afweging hoef ik niet meer te maken.

Het is een zegen dat er nog zulke vanzelfsprekendheden zijn. Over al te veel dingen moeten we tegenwoordig veel te vaak ons hoofd breken: onze elektriciteitsleverancier, onze internetprovider, onze bank, onze sport, onze maaltijden en noem maar op. Ik koester me in wat vastligt en blijft liggen, voorlopig althans. Dus ik woon hier. En daar denk ik verder lekker niet over na.

(Photo by Tachina Lee on Unsplash)