Vertrouwde geluiden

26 juni 2019

Er zijn van die geluiden die je een leven lang bijblijven. Langs het huis van mijn ouders liep een grindpad. Iedereen die te voet, met de fiets of met de auto op bezoek kwam, moest over dat pad naar de achterdeur. Knerpende steentjes betekenen voor mij de rest van mijn leven: bezoek! Nieuwsgierigheid! Gezelschap!

Ook het tok-tok van pingpongballetjes op de tafel is zo’n heel herkenbaar geluid. Ik speelde pingpong met mijn vader en later met medestudenten in een studentenresidentie. Van de week klonk het geluid opnieuw terwijl ik lui in ons stadstuintje zat. Ik wist meteen wat het was. Bleek dat er vijf huizen verderop nieuwe buren waren komen wonen, met drie kinderen en … een pingpongtafel.

Met dit warme weer heeft iedereen ramen en deuren openstaan of zit tot ’s avonds laat in de tuin. Je hoort opeens de vertrouwde geluiden van thuis ook bij de buren: het leegschrapen van een bord met een vork, iemand die in een kopje roert, het gerinkel van ijsblokjes in een glas, een paar stoelpoten die over de grond schuiven, een onderdrukte nies of een ontsnapte hik. De zachte basso continuo van rustig met elkaar pratende volwassenen. Het vrolijke gillen van spelende kinderen. Het ruisen van water dat uit de gieter stroomt. Een deur binnenshuis die dichtklapt door een tochtvlaag.

De wind speelt met de bamboe windvanger die in mijn struik hangt. Ook die tonen horen bij de zomer. Lang leve mijn buurt, waar de tuintjes te klein zijn voor grasmaaiers. Wat wij horen zijn de geluiden van een hoge mobiscore 😉

(Afb. van Sascha Düser via Pixabay)