Vriendinnenhemel

27 september 2018

De hemel, wat moet je je daarbij voorstellen? In november kun je daarvoor de gepaste, gedempte toon aanslaan. Maar vandaag, op een zeer zomerse dag in september? Wie kan er dan iets zinnigs zeggen over het hiernamaals?

Ook goede vriendinnen kunnen zeer ziek worden. Zo ziek, dat de dood in hun armen en benen kruipt, en in de lijnen op hun gezicht. Ze heeft het altijd koud, en warmt pas op als ze op een beschut plekje in de tuin zit met de zon vlak in de rug. Ze ziet er niet goed uit en ze weet het.

Vroeger dacht ik dat doodgaan iets was dat je deed door wekenlang in bed te gaan liggen en alvast je ogen te sluiten. Inmiddels weet ik beter. Ook als je doodgaat, blijf je in beweging. Je strompelt door je huis en je tuin, snuift nog eens diep de geur van de laatste rozen in, breit nog een stuk aan een sjaal. Alles gaat moeizaam en langzaam, maar stil ben je nog niet. Dat is voor later, voor de eeuwigheid. Zolang je beweegt, hoe stram ook, leef je nog.

Vroeger dacht ik dat je met ernstig zieke mensen enkel over ernstige onderwerpen kon praten: over diagnoses en prognoses, over regelingen voor daarna, over afscheid nemen en nog eens zeggen wat echt belangrijk is. Inmiddels weet ik beter. Je praat over de zoon die zijn hart legt in zijn werk, over de kleindochter die haar eerste letters leert schrijven, over de echtgenoot die huis en tuin ter harte neemt. Over een boom die fijne schaduw geeft, over druiven die naar lavendel smaken. En over vriendinnen en hoe je die nooit kunt missen, op geen enkel moment van je leven.

Een groep vriendinnen die elkaar al jarenlang vasthouden en steunen als het nodig is, dat is een serieus voorschot op de hemel. Om daar tegenop te kunnen, kan het echte hiernamaals voor mijn vriendin maar beter alles uit de kast halen.