Waar is mijn stelligheid gebleven?

11 mei 2021

17 jaar was ik. Ik paste een ribfluwelen jeans, met mijn moeder buiten voor het gordijn van het pashokje. De verkoopster bracht nog meer exemplaren. ‘Probeer deze eens.’ Een donkerblauwe broek van het merk Levi’s. ‘Die wil ik niet, die steunen de apartheid in Zuid-Afrika’, zei ik luid genoeg om het ook aan een paar andere klanten te laten horen. Mijn moeder zuchtte, de verkoopster snapte het allemaal niet goed. Maar ik ging naar huis met een Wrangler.

36 jaar was ik. In de supermarkt zocht ik een tros bananen uit. Mijn dochter wees naar de Chiquita’s, die er in een hoge verleidelijke stapel lagen te blinken. ‘Nee, ik koop geen afzettersbananen’, zei ik luid. Een vrouw die net een tros Chiquita’s vasthield, liet die geschrokken vallen. Mijn dochter rolde met haar ogen. Maar ik deed niet mee met bedrijven die de mensen in de plantages uitbuitten en vergiftigden met insecticiden.

66 jaar ben ik. In de supermarkt vind je Fair Trade bananen en groente van de korte keten. In de ‘pre-loved’ klerenwinkel ben ik een goede klant. Zoveel mensen, hoe jonger hoe meer, kiezen bewust of en welke spullen ze kopen. Maar ik zwijg meer en meer. Mijn stelligheid verdwijnt beetje bij beetje bij het ouder worden.

Vroeger wist ik precies wat goed was en wat niet. Mijn stelligheid lag als een dak op het huis van mijn leven. Er was zwart en er was wit. Nu is er ook iets daartussenin. En het besef dat we niet meer kunnen doen dan proberen en zoeken. Het is al moeilijk genoeg om dat een leven lang vol te houden.

Gelukkig zijn er inmiddels nieuwe 17-jarigen en nieuwe jonge moeders, die met hun eigen stelligheid het kwaad in de wereld te lijf gaan. Ik ben met plezier de steunende achterhoede.